Powstanie Państwa Kościelnego

W połowie wieku VIII Kościół Rzymski znalazł się w niezwykle trudnej sytuacji. Po abdykacji przychylnego papieżowi króla Longobardów, Ratchisa, jego miejsce na tronie zajął jego brat Aistulf, który zerwał wszystkie układy z hierarchią kościelną i zażądał zwierzchnictwa nad Rzymem. Jednocześnie władca ten zajął Rawennę (państwo założone przez cesarza bizantyjskiego, któremu podlegał Rzym). Bizancjum, nie mogąc podjąć żadnych kroków innych niż dyplomatyczne, musiał się liczyć z utratą swych wpływów na półwyspie apenińskim. W obliczu konieczności podporządkowania się Aistulfa, jedyną nadzieją dla Kościoła był sojusz z Państwem Franków. Papież miał prawo spodziewać się pozytywnej reakcji ze strony Karolingów - stosunki Rzymu z Frankami, od pewnego czasu układały się bowiem bardzo pomyślnie, z korzyścią obustronną. To wszakże Rzym przyczynił się do odsunięcia od władzy dynastii Merowingów (Karolingowie byli pierwszymi władcami „z Bożej łaski”).

7 stycznia 754 roku w Ponthion papież Stefan II spotkał się z władcą Franków Pepinem, aby uzyskać od niego obietnicę ochrony. Układ „przyjaźni”, jaki wtedy zawarto zakładał, że w zamian za częściową rezygnację z własnej niezależności...