Krzysztof Kamil Baczyński „Pokolenie” - Stracone pokolenie? - Interpretacja i analiza wiersza

Wiersz „Pokolenie” stanowi jedno ze szczytowych osiągnięć twórczych największego polskiego poety czasów spełnionej apokalipsy, jaką stała się II wojna światowa – Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Powstał latem 1943 roku, kiedy młody poeta z pełną świadomością przeczuwał już tragiczny los czekający jego samego i całe pokolenie skazane na moralną i fizyczną zagładę w wyniku wielkiej światowej katastrofy.

Utwór został skonstruowany na zasadzie paradoksu, który realizuje się w zestawieniu sielankowych obrazów przyrody z pełnymi grozy, turpistycznymi urywkami rzeczywistości, w jakiej znajduje się podmiot liryczny:
„i tylko chmury – palcom czy włosom
podobne – suną drapieżnie w mrok.
(…)
Tylko ze świerków na polu zwisa
głowa obcięta strasząc jak krzyk.
(…)
Kwiaty to krople miodu - tryskają
ściśnięte ziemią, co tak nabrzmiała,
pod tym jak korzeń skręcone ciała”.

Takie dychotomiczne zestawienie obrazuje tragiczny rozdźwięk pomiędzy światem, w jakim człowiek miał egzystować w harmonii, spokoju i szczęściu, a apokaliptycznym piekłem, jakie zgotowała dla niego rzeczywistość wojenna. W jej ramach zasady wyznaczone ludzkości przez Boga...