Stary Testament - Walka Jakuba z aniołem - interpretacja, streszczenie, znaczenie historii biblijnej

O historii walki Jakuba z aniołem dowiadujemy się z drugiej części Księgi Rodzaju (32, 25). Jakub był synem Izaaka i Rebeki, bratem Ezawa. Poprzez intrygę uzyskał od brata przywilej pierworództwa, natomiast od ojca błogosławieństwa. Kiedy intryga Jakuba wyszła na jaw, uciekł on do swojego stryja. Tam pracował, założył rodzinę i wychowywał potomstwo. W końcu jednak postanowił opuścić tę ziemię i wrócić do brata. Podczas wędrówki napotkał anioła.

Kiedy Jakub z rodziną przeprawiali się przez rzekę, mężczyzna poczuł, iż jakaś siła chwyta go za ramiona. W opisie biblijnym jest to anioł, symbolizuje on jednak Boga. Okazało się, że Jakub jest bardzo silnym i wytrwałym mężczyzną. Bóg walczył z nim, ale nie potrafił dać mu rady. Wtedy, aby pokonać człowieka, Pan dotknął jego stawu biodrowego, a następnie go wywinął, co doprowadziło do jego zwichnięcia. Mężczyzna jednak nie poddawał się.

W końcu anioł (Bóg) poprosił, aby Jakub go wypuścił – walka trwała zbyt długo, zaczęło już świtać. Człowiek odmówił. Chciał, by Bóg go pobłogosławił. Wtedy dopiero obiecał go wypuścić. Anioł zapytał Jakuba o imię, ten wyjawił je. Wtedy Bóg powiedział, iż od tej pory mężczyzna nie będzie zwany Jakubem, tylko Izraelem. Walczył on...