Absolutyzm oświecony - definicja, cechy, przykłady

Monarchia absolutna to ustrój występujący w wielu krajach już od czasów starożytności. Absolutyzm, sprowadzający się do pełni władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej skupionej w rękach króla, był charakterystyczny dla takich krajów europejskich jak np. Francja czy Rosja. W XVIII w wieku, pod wpływem oświeceniowego nurtu myślowego, monarchie absolutystyczne ewoluowały w tzw. absolutyzm oświecony.

W absolutyzmie oświeconym władca przyjmował koncepcję pewnej umowy społecznej między nim a obywatelami. Ludzi poszukując opieki i ochrony swoich interesów, zdecydowali się oddać władzę w ręce króla, który zgodził się dbać o interesy swoich poddanych.

Można wyróżnić kilka głównych tendencji charakterystycznych dla działań monarchów oświeconych. Po pierwsze, zauważalne są dążenia do podporządkowania Kościoła państwu, przy jednoczesnym wprowadzeniu tolerancji religijnej mającej prowadzić do zażegnania konfliktów na tle religijnym. Po drugie, władca wprowadzał liczne reformy o charakterze społecznym – np. rozwój szkolnictwa, zwiększenie wydajności rolnictwa. Po trzecie, przeprowadzano reformy sądownictwa, doszło do złagodzenia kar w prawie karnym.

W monarchii oświeconej władca...