Krzysztof Kamil Baczyński „Wyroki” - interpretacja i analiza wiersza

Utwór K.K. Baczyńskiego pt.: „Wyroki” napisany jest wierszem rymowanym, o ścisłym schemacie ababcc w klauzulach wersów. Nie został podzielony na konkretne części, lecz ma budowę ciągłą.

Wiersz zadedykowany jest przyszłej żonie poety, Barbarze Drapczyńskiej. Utwór zawiera charakterystyczną dla Pokolenia Kolumbów atmosferę apokalipsy, lecz ukazuje w nim poeta nieco inną niż zazwyczaj wizję świata – przeciwstawiając ciemności światło wykazuje, iż po okropnościach końca świata zdoła się on odrodzić. Elementom statycznym, takim jak gruzy, przeciwstawia dynamizm wyrastających na ich podłożu drzew oraz powietrza i światła: „Nic gruzy. Dwułodygą wyrośniem,/ dwugłosem zielonym światła,/ podobni chmurom i sośnie”. Baczyński daje w ten sposób nadzieję na możliwość odbudowania zniszczonego świata, ponieważ jego siły witalne są wystarczające, by mógł się odrodzić.

Poeta otwiera także drzwi do zapomnienia wojennych okrucieństw, daje możliwość powrotu do normalnego życia za pomocą siły drzemiącej w ludzkości. Człowiek zdolny jest do przetrwania najtrudniejszych chwil, ponieważ ma w sobie pewną energię, która zawsze pozwala mu na podniesienie się po, chwilowej zaledwie, klęsce. Energią, o której mowa, jest zdolność do bycia razem. („Nic ciemność. Przez nią przepłyniem,/ a ręce na niej promień/ w błogosławionym czynie,/ w żyjącym gromie”). Wykazuje również pewną stałość sił przyrody, które są niewzruszone w swoim trwaniu wobec tragedii i okrucieństw, dziejących się na świecie. Poeta opisuje piękno czystego deszczu, który – pomimo złowieszczego porównania go do pocisków – można złowić w dłonie; deszcz ten jest niezbędny dla rozwoju nowych roślin, które porosną wypaloną wojennym ogniem ziemię. Ulewa symbolizuje tutaj oczyszczenie oraz odrodzenie, dające życie zarówno przyrodzie, jak i człowiekowi: „A w ich ulewie rosnąć,/ ptakiem, człowiekiem i sosną”.