Problem bezdomności - na podstawie lektury i własnych przemyśleń - Stefan Żeromski „Ludzie bezdomni”

Bezdomność, zaakcentowana już w tytule powieści Żeromskiego, to bardzo ważny wątek w dziele pisarza. Problem bezdomności, zarówno w książce jak i w życiu, można rozumieć w sposób dosłowny i metaforyczny. 

Człowiek bezdomny to ten, który nie ma własnego domu. W powieści bezdomni są głowni bohaterowie utworu- Tomasz Judym i Joanna Podborska. Oboje wynajmują jedynie swoje mieszkania, Judym wciąż się przeprowadza, zmienia miejsce zamieszkania, nie ma stałego miejsca na ziemi. Warstwy biedoty opisane przez Żeromskiego również są bezdomne, ponieważ brudne nory, w których mieszkają trudno nazwać domami. Pisarz opisując domy robotników posługuje się jedynie wyrażeniem „nora” lub „buda”, co podkreśla bezdomność w tym wymiarze. Problem bezdomności pokazany jest także na przykładzie Wiktora Judyma, który opuszcza ojczyznę w poszukiwaniu pracy. Tutaj pod pojęciem „domu” kryje się Polska.

Bezdomność w utworze Żeromskiego można rozumieć także metaforycznie. Ludzie bezdomni to Ci, którzy nie mają stabilizacji życiowej, nie znają rodzinnego ciepła, spokoju, nie mają swojej przystani. Takimi ludźmi są z pewnością Judym i Podborska, ale także inżynier Korzecki czy Leszczykowski. Tomasz Judym świadomie odszedł z rodzinnego domu, aby osiągnąć coś w życiu. Joanna Podborska straciła rodziców i zmuszona była opuścić rodzinny dom by zarabiać na życie. 

Judym mógł stworzyć ciepły, pełen miłości dom z Joanną. Odrzucił jednak tą możliwość, ponieważ wybrał bezinteresowną pomoc ubogim i życie w służbie społecznej. U  Żeromskiego pojawia się także bezdomność społeczna, której doświadczył Wiktor Judym. Po utracie pracy został wyrzucony poza nawias społeczeństwa, jedynym wyjściem stała się dla niego emigracja. W powieści doszukać się można także bezdomności politycznej, o której Żeromski nie pisze wprost ze względu na cenzurę. Brat Joanny- Wacław Podborski umiera na zesłaniu na Syberii z daleka od swego domu i rodziny. Dla odczytania sensu powieści ważna jest także postać Korzeckiego, który jest bezdomny w sensie egzystencjalnym. Męczy go poczucie niespełnienia, samotności, niezakorzenienia w świecie. Korzecki jest typowym dekadentem, jego lęk przed światem prowadzi go do samobójstwa.

Podsumowując- dzieło Żeromskiego podejmuje problem bezdomności w różnych wymiarach. Moim zdaniem najbardziej dotkliwym rodzajem bezdomności jest brak nie domu w znaczeniu dosłownym lecz metaforycznym. Bez rodziny, ciepła, miłości człowiek nigdy nie osiągnie szczęścia i zawsze, nawet w najpiękniejszym domu będzie czuł się bezdomny.