Tadeusz Różewicz „Walentynki (poemat z końca XX wieku)” - interpretacja i analiza wiersza

„Walentynki (poemat z końca XX wieku)” to wiersz Tadeusza Różewicza, który ukazał się w tomie „Zawsze fragment”. Poeta podejmuje w nim refleksję na temat kultury masowej, którą utożsamia jako jedno z najdziwniejszych i najbardziej komercyjnych świąt – walentynki.

Utwór podzielony jest na 3 części. Charakteryzuje się nieregularnym metrum oraz językiem bardzo zbliżonym do potocznego. Poeta posługuje się rozmaitymi środkami i chwytami stylistycznymi. Obok epitetów (np. „wielkie domy”, „czerwone serduszko”) i metafor (np. „głos kobiecy przesiąknięty / słodzikiem pedagogicznym”) pojawiają się także różnego rodzaju wyrażenia potoczne („słuchałem ćwierkania / pani redaktorki radia bzdet”) oraz dźwiękonaśladowcze (np. „kikiriki”, „cip cip cip”). To pomieszanie stylów w doskonały sposób oddaje istotę kultury masowej, w której warstwy tego, co poważne i wartościowe mieszają się z tym, co jest tych przymiotów pozbawione.

W wierszu Tadeusza Różewicza refleksje podmiotu lirycznego zainicjowane zostają przez obcowanie z kulturą masową. Wszystko rozpoczyna się od słuchania „czarnej skrzynki” –...