Ewangelia według św. Łukasza - Przypowieść o zagubionej owcy - interpretacja, znaczenie, streszczenie

Przypowieść o zagubionej owcy znajduje się w Ewangelii według św. Łukasza (15, 1). Opowiada ona o grzeszniku, który nawraca się i wstępuje do Królestwa Boga.

Jezus opowiedział historię, która miała trafić do zgromadzonych słuchaczy. Poprosił ich, aby wyobrazili sobie, iż posiadają stado stu owiec. Cóż by się stało, gdyby jedna z nich oddaliła się od reszty i zagubiła się? Z pewnością każdy dobry pasterz, który kocha swoje owieczki, bez wahania wyruszy w poszukiwaniu tej zaginionej. A kiedy już ją znajdzie, radość jego będzie nadzwyczajna. Zaprosi do domu gości i razem z nimi będzie się radował. Bowiem większe szczęście przynosi ta jedna zagubiona, czasem niesforna owieczka niż stado, które zawsze jest posłuszne.

Dobry pasterz w przypowieści symbolizuje Boga, natomiast owieczki to ludzie żyjący na całym świecie. Wśród nas wielu jest dobrych, kochających Pana, nie sprzeciwiających Mu się nigdy, przestrzegających przykazań. Są też tacy, którym zdarza się grzeszyć, wówczas oddalają się od wspólnoty Kościoła. Jako ludzie popełniamy błędy, ale Pan to rozumie i zawsze gotowy jest nam je wybaczyć. Grzesznik jest zagubioną, nieposłuszną owieczką, która oddala się od stada. Pan jednak nie pozwoli odejść jej zbyt daleko, nie opuści Swojej owieczki w potrzebie. Porzuci na jakiś czas Swoje wierne stado, gdyż wie, że może być o nie spokojny. Następnie wyruszy w poszukiwaniu Swojego zagubionego dziecka i postara się je sprowadzić na dobrą drogę, pełną wiary, dobra i miłości.

Przypowieść o zagubionej owieczce jest dla ludzi wierzących w Boga bardzo ważna. Pokazuje ona, jak wielkie jest miłosierdzie Stwórcy wobec człowieka, jak wytrwałe jest Jego serce, jak silna wyrozumiałość. Jeśli nawet zdarzy nam się popełnić błąd, dopuścić się grzechu i wystąpić przeciwko Bogu, zawsze mamy szansę powrotu. Choćbyśmy się zgubili i nie mogli na powrót odnaleźć odpowiedniej drogi, Pan wyjdzie nam naprzeciw i przyjmie z otwartymi ramionami. Jesteśmy bowiem Jego dziećmi i On do końca świata będzie traktował nas jak miłosierny i kochający Ojciec.

Przypowieść ta daje nadzieję każdemu człowiekowi, pozwala mu na zrehabilitowanie się i zmazanie swoich win. Jesteśmy wspólnotą religijną i duchową i jeśli bardzo się postaramy, na pewno uda nam się z powrotem wejść do stada owiec.