Nowy Testament: spotkanie Jezusa z Samarytanką - streszczenie i interpretacja opowieści biblijnej

Historia Jezusa i Samarytanki znajduje się w Ewangelii według Świętego Jana (J 4, 1-42). Jezus zmierzał do Galilei, do której by dotrzeć, musiał przejść przez Samarię. Dotarł do samarytańskiego miasteczka Sychar, gdzie znajdowało się źródło Jakuba. Ponieważ zmęczony był przebytą drogą, odpoczywał w pobliżu studni, gdy pojawiła się kobieta, która chciała zaczerpnąć wody. Apostołowie przebywali w mieście, zaopatrując się w jedzenie na dalszą część wędrówki, więc Jezus poprosił kobietę, by pozwoliła mu napić się wody. Zdziwiło ją to bardzo, ponieważ Żydzi i Samarytanie unikali swego towarzystwa, a w dodatku studnia była głęboka, a on nie miał czerpaka.

Jezus wyjaśnił Samarytance, że gdyby zdawała sobie sprawę z tego kim jest, to prosiłaby Go o napojenie wodą żywą, ponieważ każdy pijący wodę, pragnie jej więcej, a woda żywa, którą on daje, sprawia, że pijący nie będzie już na wieki pragnął, a stanie się ona w człowieku źródłem życia wiecznego. Na te słowa Samarytanka zapragnęła napoić się wodą żywą, na co Jezus objawił jej swe prorocze oblicze i wyjaśnił, że to Żydzi są prawdziwymi czcicielami Boga, oddającymi mu cześć w Duchu i prawdzie. Jezus wyjawia kobiecie, że jest oczekiwanym Mesjaszem, o którym słyszała.

Gdy od Jezusa powrócili uczniowie, Samarytanka poszła do miasta i nawoływała mieszkańców, by szli zobaczyć prawdziwego Mesjasza. W tym czasie apostołowie próbowali nakłonić Nauczyciela, by coś zjadł, jednak on twierdził, że żywi się pokarmem, o którym oni nie wiedzą, czyli wypełnianiem woli Boga. Opowiadał im o tym, że mają być żniwiarzami zbierającymi plon zasiany przez proroków i Jezusa, a tym plonem jest życie wieczne ludzi, którzy uwierzyli. 

Dzięki Samarytance i jej poświadczeniu wielu ludzi uwierzyło w Jezusa i jego słowo. Nauczyciel jeszcze dwa dni został z mieszkańcami Sycharu, a w tym czasie kolejni uwierzyli.

W tej historii zawarta jest prawda o tym, że wiara w Jezusa Chrystusa i jego naukę sprawia, iż człowiek napełniony zostaje wodą żywą, czyli jego dusza otwiera się na życie wieczne. Ci, którzy zaufają słowu Bożemu, nie będą już pragnącymi, bo napełnią się prawdą prowadzącą do Boga i życia z nim.