Wiara - Dlaczego chrześcijanin nie może godzić się z własną małością i powierzchowną religijnością? Wypracowanie

Każdy człowiek powołany do życia w Bogu musi w całej pełni kierować się wyznacznikami zawartymi w Piśmie Świętym, kochać prawdziwie bliźnich i robić wszystko, by zasłużyć na życie wieczne.

Bóg nie oczekuje od swych dzieci półśrodków. Nie pragnie serc, które zamknięte są na dobro i prawdę. Jedynie wcielanie w życie prawd objawionych w Biblii może przynieść zadowolenie Boga Ojca.

Każdy chrześcijanin powinien dbać o to, by jego życie było niestrudzonym samodoskonaleniem. Wyłącznie niekończący się duchowy rozwój może zbliżyć człowieka do Boga i świętości w Nim i z Nim. Człowiek urodził się słaby, narażony na pokusy, potrafi dopuszczać się grzechów, które stanowią łatwiejszy wybór w życiu codziennym.

Jeśli prawdziwie kocha się Boga i pragnie się znaleźć w Królestwie Niebieskim, należy zdawać sobie sprawę, że droga do zbawienia jest niełatwa, a nasz charakter słaby i podatny na zło. Jednak dzięki wewnętrznemu rozwojowi, można umacniać swą wewnętrzną strukturę duchową, a w ten sposób zapewnić duszy nieśmiertelność.

Wielu ludzi, którzy nazywają siebie chrześcijanami, nie potrafi wyjść poza powierzchowność postępowania, które nazywa jednak głęboką wiarą. Powierzchowność taka cechuje osoby, które są niezwykle gorliwe w wypełnianiu formalnej strony życia religijnego, jednak nie wcielają prawd zawartych w Piśmie Świętym w życie. To całkowite zaprzeczenie tego, jak powinno wyglądać zachowanie człowieka wierzącego.

Cały bowiem sens wiary zawiera się nie w słowach czy pustych czynach, ale w głębokim czuciu w sercu miłości do Ojca i ludzi, a tym samym – w takiej postawie, jaką zalecił sam Jezus. Tylko bowiem po czynach i wypełnionym dobrem sercu Bóg rozpozna tego, kto zasłużył na miejsce w Jego Królestwie. Praca nad swa małością i powierzchownością jest więc tym samym dążeniem do szczęścia wiecznego.