Sobór trydencki - postanowienia i reformy. Opracowanie

Sobór Trydencki odbywał się w latach 1545-1563. Był to wielki sobór reformatorski. Sejm w Norymberdze wypowiedział się za soborem, który byłby wolny, powszechny i chrześcijański. Postulowano o sobór bez obecności papieża oraz jego przedstawicieli, a za to zwołany przez cesarza, z możliwością uczestnictwa osób świeckich, które mogłyby podejmować decyzje. Autorytetem na soborze miałoby być jedynie Pismo Święte.

Na Soborze Trydenckim głosowano osobiście, a prawo głosu należało tylko do biskupów, generałów zakonnych i przedstawicieli monastycznych kongregacji. Był on soborem powszechnym i ekumenicznym. Karol V sprzeciwił się soborowi jedynie niemieckiemu, podpowiedział papieżowi Klemensowi VII, by zwołać sobór powszechny w Trydencie. W pierwszej fazie obrad, kiedy papieżem był jeszcze Paweł III, uczestniczyło jedynie 58 osób.

Sobór uchwalił wówczas, że zasada moralna oraz prawda o zbawieniu znajdują się w Księgach Świętych i niepisanej tradycji, którą zostawili apostołowie. Ustalił kanon Pism oraz uznał Wulgatę za tekst autentyczny dla nauczania. Uchwalił dekret o grzechu pierworodnym i usprawiedliwieniu. Legaci przenieśli sobór do Bolonii w 1547 roku, gdzie ustalono, że dopuszcza się dwie postacie komunii.

Druga faza obrad odbywała się pod przewodnictwem papieża Juliusza III. Uczestników było 65, z czego najwięcej Hiszpanów. Potwierdzono obecność Chrystusa w chlebie i winie konsekrowanym.

Trzecia i ostatnia faza obrad miała miejsce za panowania papieża Piusa IV i objęła 236 duchownych. Przyjęli oni dekret o tym, że msza św. jest powtórzeniem ofiary Jezusa na krzyżu, a podczas niej na krzyżu jest ten sam duchowny i ta sama ofiara. Ustalono też, że święcenia kapłańskie dają moc odpuszczenia grzechów, a hierarchia kościelna ma swą podstawę w Boskiej woli. Przyjęto, że małżeństwo ma charakter sakramentu, który jest nierozerwalny. Zniesiono również praktyki handlowe związane z odpustami. Przypomniano o obowiązku oddawania czci świętym.