List do Andersena - podziękuj w nim za swoją ulubioną baśń i wyjaśnij, dlaczego ją wybrałeś

Drogi Panie Hansie Christianie Andersenie,

chciałabym bardzo serdecznie podziękować Panu za to, że moje dzieciństwo mogło być bogate, magiczne, ale i pełne mądrości życiowej, którą zawarł Pan we wszystkich swoich cudownych baśniach. Szczególnie chciałbym podziękować za jedną z nich, moją ukochaną baśń, którą mama musiała czytać mi bardzo często, do której wracam i dziś – za „Brzydkie kaczątko”.

Czar tej baśni polega na tym, że choć opowiada bardzo smutną historię biednego, niezbyt urodziwego dziecka mamy kaczki, to tak naprawdę jest opowieścią, którą wielu ludzi mogłoby opowiedzieć jako własną.

Przede wszystkim uderza tu czytelnika bezlitosne zachowanie zwierząt w zetknięciu z innością, odmiennością. „Inne” oznacza dla nich nie tylko obce, ale i gorsze, brzydsze, mniej wartościowe. Kaczątko, które nie zawiniło niczym wobec nikogo, które nie wybrało ani swego pochodzenia, ani wyglądu, cierpi przez tych, którzy roszczą sobie prawo do decydowania, kto jest coś wart, a kto nie.

Zakończenie baśni, mimo że wydaje się pozytywne, tak naprawdę przynosi gorzką refleksję. Brzydkie kaczątko okazało się być pięknym łabędziem, ale jego całe dzieciństwo upłynęło pod znakiem odrzucenia, samotności i przekonania o braku własnej wartości. Nawet matka kaczka, choć nie była prawdziwą matką głównego bohatera, za nadrzędną wartość postawiła wygląd dziecka, nie było tu mowy o bezwarunkowej miłości do bezbronnej istoty.

„Brzydkie kaczątko” jest metaforą świata ludzi z ich wszystkimi przywarami, ułomnościami. Ta baśń pokazuje, jak łatwo przychodzi ocenianie po wyglądzie i brak chęci, by zajrzeć głębiej. I o tym, że akceptacja nie jest powszechna, a wszelka odmienność budzi gniew i niechęć ludzi.

Dziękuję Panu jeszcze raz, że ludzie mogą przejrzeć się w tym lustrze zwierzęcego świata i zastanowić nad tym, kim są.

Pozdrawiam,

Marta