Albert Camus „Dżuma” - problematyka powieści

„Dżuma” Alberta Camusa powstała po II wojnie światowej, a jej pierwsze wydanie miało miejsce w 1947 r. Powieść ta przenosi odbiorcę do algierskiego miasta – Oranu, w którym wybucha epidemia dżumy. Akcja utworu toczy się w latach czterdziestych XX w. – zaczyna się wiosną, a kończy w zimie.

Książka odznacza się ciekawą kompozycją. Jest podzielona na pięć części przedstawiających kolejne epizody zarazy. Wszystko zaczyna się swoistym wprowadzeniem – opisem miasta i zasygnalizowaniem niebezpieczeństwa, jakie niesie ze sobą epidemia. Następnie fabuła nabiera rozpędu – prezentowane są postawy przybierane przez ludzi, poznajemy ogrom zniszczeń, do których doprowadziła zaraza, a na końcu stajemy się świadkami jej słodko-gorzkiego zwycięstwa.

Narracja dzieła prowadzona jest w nietypowy sposób – postać opowiadająca o wydarzeniach, przez długi czas nie jest znana czytelnikowi. Dopiero pod koniec utworu okazuje się, że wszystko to zapisał doktor Rieux. Momentami narrator przywołuje zapiski Jeana Tarrou. Wtedy jego słowa tracą wymiar obiektywny, a pojawia się w nich wiele indywidualnych uwag i refleksji. Tak więc przyjaciel doktora staje się narratorem pośrednim.

Ukazana w powieści Camusa dżuma ma przede wszystkim...