Zygmunt Krasiński „Nie-Boska komedia” - bohaterowie. Charakterystyka

„Nie-Boska komedia” Zygmunta Krasińskiego składa się z czterech części. Wszystkie z nich połączone są postacią Męża – Hrabiego Henryka. W różnych częściach dramatu, pełni on różne funkcje. Niemniej jednak zawsze staje się osią całej fabuły. Jako Mąż z części pierwszej jawi się jako bohater romantycznym, robił jednak coś, czego żaden bohater romantyczny nie powinien – przynajmniej wedle praktyki literackiej. Zakochał się on szczęśliwie i nawet ożenił ze swoją ukochaną. Henryk poważył się na czyn, który nie przystoi człowiekowi epoki romantyzmu, dla którego koniec powinien być nieszczęśliwy.

Romantyk ten ostatecznie znudził się swoim życiem. Zżera go rutyna i nie potrafi być szczęśliwy z obiektem swoich westchnień. Proza życia sprawia, że czuje się niespełniony także artystycznie. Jest poetą, ale brakuje mu tematu, na który mógłby pisać. Podąża za tajemniczą zjawą, która jawi mu się pod postacią Dziewicy. Jest zaintrygowany i jednocześnie chciałby przeżyć coś innego, nowego.

O mały włos, a wpadłby w przepaść. Nie waha się zostawić Żony, która nie mogąc znieść bólu, zwariowała i została umieszczona w szpitalu psychiatrycznym. W następnych częściach dramatu widzimy go jako Hrabiego Henryka. Jest to już zupełnie inny człowiek. Teraz to człowiek czynu. Przewodzi grupie arystokratów, jest politycznym przeciwnikiem Pankracego. To człowiek rozsądnym, mający swoje racje. Uważa, że rozlew krwi nie jest potrzebny, ale chciałby zwycięstwa nad człowiekiem, który budzi jego irytację i rozdrażnienie.

Kolejnym bohaterem dramatu jest Orcio. To syn Hrabiego Henryka. Jest bardzo uzdolniony poetycko, co wywołuje podświadomą zazdrość w jego ojcu. Na chrzcie otrzymał imię Jerzy Stanisław i od dziecka przeznaczony jest na poetę. Faktycznie, jest uzdolniony pod względem literackim. Widzi przyszłość. Przepowiedział między innymi śmierć swojego ojca i własną. Słyszy głosy, w tym swojej matki. Widzi więcej niż pozostali ludzie, odbiera życie zmysłami.

Innym istotnym bohaterem „Nie-Boskiej komedii” jest Pankracy. Stoi on na czele obozu buntowników przeciwnych obozowi arystokratów. Jest to postać bardzo wyrazista, zdecydowana i oryginalna. Dzięki sile „myśli”, porwał za sobą tłumy i doprowadził do buntu wobec możniejszych tego świata. Pankracy ma wizje, które chce wcielić w życie, choćby za cenę niewinnie przelanej krwi. To inteligent, który woli walkę na słowa od walki wręcz. Bardzo podoba mu się dyskusja z jego największym przeciwnikiem – Hrabią Henrykiem, bo uważa go równego sobie. Zależy mu na przekonaniu oponenta do swoich racji i przeciągnięciu go na swoją stronę. To dla niego największy priorytet.

Sam siebie nazywa „Zbawicielem”, „Mesjaszem”. Zachowuje się jak Jezus Chrystus, który namawia zbłąkaną owieczkę do powrotu na drogę prawdy. Jego osoba owiana jest mgłą mistycyzmu. Pomimo to, to osoba z krwi i kości. Naprawdę wierzy w to, co robi, we własne poglądy i idee. Ufa własnym osądom tak bardzo, że wydaje się zarozumiały. Lubi walczyć słowami, bo jest dobry w mówieniu, wytaczaniu logicznych argumentów, które trudno zbić.

Pankracy to człowiek zdecydowany, stanowczy. Lubi rządzić i nie lubi, kiedy ktoś go nie słucha. Traktowany jest jak mistrz. Wszyscy wsłuchują się w jego słowa. Ma dar przemawiania i trzymania ludzi w ryzach. To postać negatywna, choć imponuje swoją inteligencją i błyskotliwością. Chce mieć wpływ na historię, chce być jej częścią, chce ją tworzyć na nowo, czego dowodem jest fakt, że zaraz po wygranej bitwie, mówi, że nie ma czasu na sen, bo trzeba „myśl” wprowadzić w życie. Ginie rażony światłem Jezusa Chrystusa, w którego nie wierzył.