Bolesław Prus „Lalka” - charakterystyka Ignacego Rzeckiego. Ignacy Rzecki jako idealista

Ignacy Rzecki po Stanisławie Wokulskim jest drugą ważną postacią w powieści Bolesława Prusa „Lalka”.

Rzecki pochodził z ubogiego mieszczaństwa. Został wychowany przez ciotkę i ojca w kulcie postaci Napoleona I i całego rodu Bonapartych. W trójkę mieszkali oni w małym mieszkanku na Starym Mieście. Po śmierci ojca Ignacego, ciotka wyszła za mąż za przyjaciela rodziny, pana Raczka. Oboje podjęli się dalszej opieki nad dzieckiem.

Jako młody chłopiec Rzecki pracował, przygotowując się do zawodu subiekta w sklepie u pana Mincla: sprzątał, układał towar i pomagał bratankom właściciela, Janowi i Francowi. W niedzielę poznawał pochodzenie towarów pod czujnym okiem pana Mincla, który nauczył Ignacego szacunku do pieniądza i swojej pracy.

Rzecki brał udział w Wiośnie Ludów. W 1948 roku walczył na Węgrzech z Austriakami pod dowództwem generała Józefa Bema. Przez wiele lat tułał się po Europie i dopiero w 1853 roku wrócił do Warszawy, do pracy w sklepie Minclów na Krakowskim Przedmieściu. Większość życia Rzecki mieszkał w małym pokoiku w sklepie swoich właścicieli, gdzie towarzyszył mu jednooki pudel Ira. Wśród starych i zużytych mebli wiódł spokojne życie  starego kawalera. W młodości zakochał się wprawdzie w pięknej kobiecie, ale ta go zdradziła.

W sklepie Wokulskiego Rzecki pracował na stanowisku zarządcy sklepu. Pilnował interesu i wprowadzał w tajniki kupiectwa młodych pracowników. Po przejęciu sklepu przez Stanisława Wokulskiego, z trudem akceptował wprowadzane zmiany. Podobnie było z przeprowadzką do nowego mieszkania. Sam przez całe życie miał te same przyzwyczajenia i poglądy, żyjąc według uporządkowanego planu dnia. Pozostawał również romantycznym idealistą, a nadzieję na niepodległość Polski pokładał w uwielbianych od dziecka Bonapartych. Ignacy Rzecki  zresztą już wyglądem przypominał człowieka z innej epoki: „spostrzeżono, że cylinder pana Ignacego pochodzi sprzed lat dziesięciu, krawat sprzed pięciu, a ciemnozielony surdut i obcisłe spodnie w kratki sięgające nierównie dawniejszej epoki”.

Rzeckiego najlepiej poznajemy dzięki jego pamiętnikowi. Autor „Pamiętnika starego subiekta” to polityczny marzyciel, śniący o wielkim powrocie Bonapartych i odbudowaniu porządku republikańskiego w Europie. Nawet w działaniach Wokulskiego subiekt doszukiwał się motywacji politycznych. Wierzył, że przyjaciel dokona w przyszłości wielkich rzeczy. W swoich poglądach Ignacy był jednak niezrozumiany i samotny.

Rzecki w ogóle był typem samotnika, który większość wolnego czasu spędzał w swoim mieszkanku. Pojawienie się mężczyzny w teatrze wzbudziło w ludziach powszechne zdziwienie. Jego największym przyjacielem był Stanisław Wokulski, którego kochał, chociaż nie zawsze do końca rozumiał. Chciał uszczęśliwić Wokulskiego, swatając go z panią Stawską.

Decyzja przyjaciela o sprzedaży sklepu Żydowi Szlangbaumowi zburzyła cały świat Rzeckiego. Nowy właściciel nie miał zaufania do starego subiekta. Podważał jego uczciwość, na którą Rzecki pracował przez całe swoje życie. Praca była dla niego najważniejszą rzeczą w życiu, a nowy kupiec swoimi podejrzeniami odebrał mu radość z niej, Rzecki czuł się więc jak „ryba wyciągnięta z wody”.

Bohater „Lalki” był niewątpliwie niepoprawnym marzycielem. Po zniknięciu pryncypała do końca wierzył w jego powrót. Nie tracił też nadziei na odzyskanie niepodległości przez Polskę dzięki rodowi Bonapartych. Do końca był człowiekiem oddanym, uczciwym i pracowitym.