Tadeusz Borowski „U nas w Auschwitzu” - interpretacja opowiadania

Opowiadanie „U nas w Auschwitzu” ma charakter epistolarny, ponieważ narrator porozumiewa się w jego obrębie z ukochaną kobietą za pomocą listów. Tadeusz, główny bohater i osoba mówiąca, opowiada o życiu w niemieckim obozie koncentracyjnym.

Listy mężczyzny kierowane są do narzeczonej, Marii. Tadeusz przebywa w obozie Birkenau i zdaje relacje ze swojego pobytu. Okazuje się, iż miejsce, w którym właśnie przebywa, jest o wiele gorsze niż inny obóz, a mianowicie – Auschwitz. Tam więźniowie posiadają więcej rozrywek, nie muszą uczestniczyć w apelach. Czytelnik oczywiście domyśla się, iż jest to radość przez łzy i gorycz, ponieważ bez względu na warunki, obóz koncentracyjny był miejscem zagłady i śmierci milionów ludzi. Tadeusz pisze w swoich listach, iż został skierowany na kurs dla sanitariuszy, ma uczyć się pierwszej pomocy i pomagać swoim kolegom. Jest bardzo zadowolony, ponieważ taka praca zapewni mu odrobinę swobody. Ukochanej Marii mężczyzna wspomina również o innych więźniach i codziennym życiu w obozie. Opisuje śmierć współwięźniów, ich choroby, miejsca rozrywki i inne „atrakcje”.

Opowiadanie to, mimo iż z pozoru wydaje się być jedynie relacją z obozowego życia, tak naprawdę przedstawia dramat ludzi okresu wojennego. To niesamowite, w jakich warunkach przyszło im żyć i do czego musieli przywyknąć. Ciasne cele, marne posiłki, prześladowanie, choroby, śmierć – oto codzienność w obozie. Jednak bohaterowie, podobnie jak Tadeusz, odnajdywali też pozytywne aspekty takiej egzystencji. Czasami udawali się na walki bokserskie, uczęszczali na kursy, niektórzy mężczyźni korzystali z usług pań do towarzystwa. Opowiadanie Borowskiego pokazuje człowieka w sytuacji traumatycznej i poniekąd przedstawia jego działanie. Czasami ludzie, by nie postradać zmysłów i nie popaść w obłęd, starają się dostosować do wielu sytuacji, nawet tych najbardziej skrajnych i przerażających, żyć – w takim stopniu, w jakim jest to możliwe – normalnie.

Tak właśnie postępują mieszkańcy obozu. Próbują przeżyć każdy kolejny dzień, co oczywiście stanowi grę pozorów. Przerażające dla czytelnika jest także to, że człowiek potrafi przywyknąć do bólu i okrucieństwa. Więźniowie na co dzień widzieli śmierć, więc nie robi ona już na nich większego wrażenia. Tadeusz opisuje w swoich listach różne przypadki obozowe, ale nie ma w jego słowach lamentu ani rozpaczy. Stwierdza nawet, iż jest szczęśliwy... Pokazuje to, jak człowiek potrafi udawać oraz dostosować się do trudnych okoliczności losu.