Różaniec - Tajemnice różańca. Rozważania, opis

Różaniec jest to modlitwa, dzięki której możemy w szczególny sposób rozważać obecność Maryi w życiu i działalności Jezusa Chrystusa. Przechodząc przez kolejne dziesiątki różańca, wspominamy różne etapy Maryi i Jej Syna na drodze od Zwiastowania, aż po koronowanie Maryi na Królową Nieba i Ziemi.

Mamy cztery tajemnice różańcowe: radosne, które dotyczą czasu, kiedy Pan Jezus był jeszcze dzieckiem, światła, opowiadające o dorosłym życiu Chrystusa oraz Jego najważniejszych czynach, bolesne – rozważające Pasję Syna Bożego – oraz chwalebne, mówiące o Zmartwychwstaniu i radosnych wydarzeniach, które po nim nastąpiły.

Tajemnica radosna rozpoczyna się od sceny Zwiastowania Maryi Dobrej Nowiny. Matka Boża była pełna lęku i obaw co do swojego losu, jednak śmiało podjęła wyzwanie, którym było uczestnictwo w dziele zbawienia. Uczy nas to, abyśmy nie lekceważyli głosu Bożego słyszanego w naszych sercach i odważnie podążyli za wezwaniem Najwyższego.

Dalej mamy odwiedziny Maryi u św. Elżbiety, która przyjęła od Niej radosne wieści i błogosławieństwo. My także powinniśmy być dla innych jasnym promykiem niosącym radość i pokój. W następnej kolejności następuje Narodzenie Pańskie – powinniśmy pamiętać, aby czcić Nowonarodzonego nie tylko przez kilka grudniowych dni, ale także na co dzień; pozwalać, by Jezus odradzał się w naszych sercach.

Ofiarowanie w świątyni wspominamy natomiast wraz ze słowami Symeona, który na widok Jezusa zawyrokował, iż w przyszłości będą Mu się sprzeciwiać. Tak było w istocie, gdyż Chrystus został skazany na śmierć. W tym miejscu modlimy się o umiejętność oddzielenia dobra od zła i możliwość ciągłego mówienia „TAK” Bogu. Ostatnią częścią tajemnicy radosnej jest odnalezienie Jezusa w świątyni przez Maryję i Józefa. Tutaj z kolei prosimy o łaskę, która pozwoli nam odnaleźć Chrystusa zawsze, kiedy będziemy tego potrzebować.

Dalej pojawia się tajemnica światła, która zaczyna się od chrztu Jezusa w Jordanie. Scena ta przypomina nam, jak ważnym sakramentem jest chrzest święty i uzmysławia, że właśnie dzięki niemu mamy możliwość znalezienia się w niebie po śmierci. Drugą tajemnicą światła jest zamiana wody w wino w Kanie Galilejskiej. To dzięki wstawiennictwu Maryi u swojego Syna goście weselni mogli bawić się przy pełnych kielichach. Powinno zwrócić nam to uwagę na fakt, iż Maryi nie są obojętne zwykłe troski ludzi, a Chrystus chętnie zaradza naszym problemom, gdy się Go o to prosi.

Dalsza część mówi o nauczaniu Chrystusa, który nakazywał nawrócenie i wiarę w Ewangelię. Powinniśmy pamiętać, że uważne studiowanie Słowa Bożego i wypełnianie Bożych zaleceń zbliża nas do zbawienia. Kolejnym znakiem, który dał Chrystus Apostołom, było Przemienienie na Górze Tabor. Nagle Chrystus ukazał się Jakubowi, Piotrowi i Janowi w białej szacie, a z góry słychać było głos Boga nakazujący posłuszeństwo Synowi. Także i my powinniśmy wsłuchać się w swój głos sumienia i nigdy nie zapomnieć, kim jest dla nas Syn Boży. Ostatnim przystankiem w drodze przez nauczanie Jezusa Chrystusa jest ustanowienie Eucharystii. Od tej pory możemy mieć Chrystusa na co dzień w naszych sercach w postaci przemienionych chleba i wina. Sakrament komunii świętej daje nam siłę do walki z codziennymi przeciwnościami losu.

Następnie mamy tajemnice bolesne, zaczynające się od modlitwy Jezusa w Ogrójcu. Jezus był przestraszony tym, co miało nastąpić, dlatego modlił się do Boga, aby zlitował się nad Nim. Jednak końcowymi słowami Jego modlitwy była chęć poddania się jedynej woli Boga. Także i my powinniśmy ćwiczyć się w pokorze, abyśmy, gdy przyjdzie godzina próby, potrafili swoje życie powierzyć w Boże ręce.

Po modlitwie w Ogrójcu następuje biczowanie i ukoronowanie głowy Chrystusa cierniem. Syn Boży – mimo iż niewinny – cierpiał nie podnosząc krzyku, nie sprzeciwiając się ani nie wyrzekając na swoich prześladowców złego słowa. Bardzo często narzekamy i winimy wszystkich wokół za swoje błędy. Tajemnice bolesne uczą nas, jak być pokornym w cierpieniu i swoją mękę ofiarować w jakiejś intencji, choćby i za swoich wrogów.

Jezus po ubiczowaniu i ukoronowaniu cierniem musiał zanieść swój krzyż na Golgotę. To przypomina nam o własnych problemach, troskach i zmartwieniach, które niesiemy przez życie. Każdy człowiek ma swój własny krzyż, jednak główną celem jest to, żeby nie rozpamiętywać własnego cierpienia, ale spieszyć z pomocą innym, którzy być może znajdują się w cięższym niż my położeniu. Naśladować więc powinniśmy zachowanie św. Weroniki i św. Szymona, którzy próbowali ulżyć Synowi Bożemu w cierpieniu.

Po męce przyszedł czas na śmierć Chrystusa. Cierpiąc w okrutnych mękach, Syn Boży nie skarżył się, ale do końca wypełniał zadanie odkupienia ludzkości. Przebaczył „dobremu łotrowi”, wyraził testament w słowach „Oto syn Twój”, „Oto Matka Twoja” i skonał. Codziennie powinniśmy pamiętać o wielkim poświęceniu i miłości, jaką obdarzył nas Jezus. Zdolny był cierpieć i stracić życie z rąk tych, których pragnął odkupić.

Część chwalebna rozpoczyna się od Zmartwychwstania Chrystusa. Po trzech dniach smutku i niepewności Syn Boży objawił się swoim wyznawcom pokazując, iż dla Boga nie ma nic niemożliwego, a obietnice przez Niego złożone, zawsze są dotrzymywane. Módlmy się więc, abyśmy i my potrafili zawierzyć się Bogu.

Po Zmartwychwstaniu nastąpiło Wniebowstąpienie jako potwierdzenie wcześniejszych słów Jezusa. Każdy z nas ma w sobie zadatek życia wiecznego i możliwość uczestniczenia w chwale niebieskiej. Później następuje zesłanie Ducha Świętego na Apostołów – dzięki temu darowi mogli oni odważnie i z głęboką wiarą głosić Dobrą Nowinę całemu światu. My, jako wyznawcy, powinniśmy brać przykład z ich postawy.

Ostatnie dwie tajemnice chwalebne poświęcone są Maryi. Jest to Wniebowzięcie i koronacja jako Królowej Nieba i Ziemi. W ogromnym podziękowaniu za odwagę, stałość i wiarę Maryja została wzięta razem z ciałem do nieba, a także obdarzona wielką chwałą, tak, aby mogła być Matką dla każdego z nas.