Czym są stygmaty? Geneza, opis, znaczenie, przykłady

Stygmaty są szczególnym znakiem związku człowieka z Bogiem, który może ukazać się jako krwawiące rany na różnych częściach ciała, najczęściej stopach, rękach i z boku tułowia. W chrześcijaństwie odpowiadają ranom, które zostały zadane Jezusowi podczas ukrzyżowania. W islamie natomiast są odpowiednikiem ran Mahometa, które odniósł w bitwach.

Ich wystąpienie może dotyczyć jednej lub więcej części ciała. Niektóre stygmaty są trwałe, inne zaś znikają po niedługim czasie. Poprzedzone są osłabieniem ogarniającym organizm oraz stanami depresyjnymi. Człowiek, u którego pojawiają się stygmaty, nazywany jest stygmatykiem. Stygmatycy donoszą o uczuciu smagania biczem bezpośrednio przed wystąpieniem ran. Oprócz formy widzialne stygmaty mogą wystąpić również w formie niewidzialnej. Te stygmaty wiążą się jedynie z dolegliwościami psychicznymi, których widzialnej formy nie ma.

Do najsłynniejszych stygmatyków w historii Kościoła należą: św. Franciszek z Asyżu, św. Katarzyna ze Sieny oraz Ojciec Pio. Święty Franciszek otrzymał stygmaty dopiero pod koniec swego życia. W Alverii, podczas odbywania czterdziestodniowego postu, 14. września 1224 roku na jego ciele pojawiły się stygmaty Męki Pańskiej. Kiedy umierał w Asyżu 3. października 1226 roku, kazał zdjąć z siebie ubranie i położony na ziemi z rozkrzyżowanymi rękami, na których widniały stygmaty, odszedł do Boga.

Święta Katarzyna ze Sieny już w wieku 20 lat była wielką mistyczką, a mając 28 lat została naznaczona stygmatami. Jej stygmaty miały charakter jedynie bólu odczuwanego na stopach i dłoniach, ran nie było jednak widać.

Najbardziej współczesnym ze stygmatyków jest Ojciec Pio. Już w roku 1911 oznajmił swemu przełożonemu w klasztorze, że od dłuższego czasu odczuwa dolegliwości stygmatyczne w miejscach, w których znajdowały się rany Chrystusa po ukrzyżowaniu oraz po koronie cierniowej. Pio miał również krwawiącą ranę na sercu, którą przebiła tajemnicza niebieska postać. Od tego czasu stygmaty stały się widzialne. Stygmaty nie opuściły zakonnika aż do końca życia.