Zakony - Kartuzi - historia, charakterystyka, informacje. Kartuzi w Polsce

Kartuzi to Zakon Kartuzów, czyli Ordo Cartusiensis. Świętemu Brunonowi został podarowany przez biskupa Hugona teren niedaleko Grenoble we Francji, na którym powstała w roku 1084 osada eremicka o nazwie La Grande Chartreuse. To właśnie nazwa miejscowości dała określenie „Kartuzi”, które zaczęto stosować do określenia tamtejszych zakonników.

Zatwierdzenie Zakonu Kartuzów przez papieża Aleksandra III odbyło się w roku 1176. Pierwszy zakon na terenie Polski powstał w 1319 roku. Był to Czerwony Klasztor w Pieninach. Następny został ufundowany przez Jana z Rusocina w Kartuzach koło Gdańska w latach 1360-1380. Nazwano go po łacinie „Paradisi Mariae”, czyli „Raj Maryi”. W kolejnych latach w Polsce powstały zakony kartuzów w Gidlach oraz Berezie. Zniesienie w Polsce Zakonu Kartuzów miało miejsce w pierwszej połowie wieku XIX.

Do najważniejszych założeń Zakonu Kartuzów, co jest wyraźnie eremickie, jest dążenie do świętości jego członków poprzez kontemplację, bardzo surowe umartwianie ciała, życie w ścisłym odosobnieniu oraz modlitwie. Eremy kartuskie są miejscami pełnymi milczenia oraz postów. Każdy z mnichów posiada własny dom, gdzie mieści się jedynie kapliczka, a także pomieszczenie do pracy i wypoczynku.

Momentem spotkań braci jest uczestnictwo w chórze zakonnym i bytność w świątyni, a także w refektarzu, co ma miejsce jedynie kilka razy w roku. Posiłki spożywane są oddzielnie. Strojem kartuzów jest biały habit ze szkaplerzem przepasany pasem ze skóry lub płótna.

Do końca XX wieku Zakon obejmował około 370 kartuzów. Na czele zgromadzenia stoi minister generalny, tzw. generał, który urzęduje we francuskim Grande Chaetreuse.