J 1, 1-5 - Nowy Testament - streszczenie, interpretacja. Komentarz do Pisma Świetego

W prologu Ewangelii wg św. Jana mowa jest o tym, że na początku było Słowo, które znajdowało się u Boga i było nim samym. Wszystko, co tylko stało się na ziemi wynikało właśnie ze Słowa, to za Jego sprawą możliwe było dokonanie się wszystkiego. Słowo było życiem, a życie światłem dla człowieka. Bo światło rozprasza ciemność, która nie pochłonęła Go.

Te doskonale znane ludziom słowa rozpoczynające Ewangelię ukochanego ucznia Jezusa, Jana, opisują drugą Osobę Trójcy Świętej, czyli Syna Bożego jako Słowo. To Jezus właśnie był tym sprawczym Słowem, które sprawiło, że mogło powstać wszystko to, co zaplanował Bóg Ojciec. Słowo-Jezus wzięło swój początek z osoby Boga, czyli było pierwotnie u Niego, w Nim. Była to nierozerwalna jedność. 

Dzięki Bogu, w którym Jezus był Słowem, możliwe było dokonanie się największych dzieł Stwórcy. Słowo-Jezus było narzędziem kreacji dzięki potędze Bożej mocy. Bez Słowa nie byłoby niczego. 

Słowo, czyli Syn Boga, to także życie, ponieważ w nim znajduje się pełnia prawdziwego życia i sam w sobie jest życiem. Oznacza to, że Jezus to źródło egzystencji doczesnej i wiecznej dla każdego człowieka. Dzięki Niemu ludzie mogą żyć na ziemi, a po śmierci przechodzić w drugi etap – życie z Bogiem. 

Słowo jest też światłem, czyli na wzór jasności, która rozjaśnia mrok, prowadzi wszystkich ludzi przed samo oblicze Pana Boga. Dzięki niemu człowiek ma możliwość otrzymania szczęścia, jakim jest życie wieczne, zbawienie duszy. Jezus będący światłością jest tak potężny, że przezwycięży wszelką ciemność, nie ugnie się przed żadną mroczną mocą.

W tych krótkich wersach Jan zawarł prawdę o Synu Boga Najwyższego, który jest dla rodzaju ludzkiego zbawczą siłą. To w Jego postaci ucieleśnia się prawda, że jest on dla nas drogą, prawdą i życiem. Jezus to Słowo, światłość, życie, to początek życia ludzi na ziemi i sprawca ich wiecznego trwania z Bogiem w krainie wiecznej szczęśliwości.

Druga Osoba Boska to samo dobro, dla ludzi, bo dzięki Niemu mogą żyć i umierać jedynie cieleśnie, bo zapewnił im nieśmiertelność duszy. To On prowadzi jako przewodnik ludzi-owieczki do dobrego pasterza w niebie, dzięki niemu nie gubi się drogi, która tonie w ciemnościach.