Ekstradycja a Europejski Nakaz Aresztowania - porównanie i charakterystyka pojęć

Ekstradycja to forma wymiany państwowej, której podlegać mogą przestępcy. Warunki, na których można jej dokonać, są ściśle określone przez umowy międzynarodowe.

Większość przypadków ekstradycji podlega dwóm głównym zasadom. Po pierwsze – zasada podwójnej karalności, która pozwala na ekstradycję jedynie osoby, która również w kraju pobytu byłaby zagrożona karą pozbawienia wolności za dokonany czyn. Po drugie – zasada specjalności, czyli warunek wydania poszukiwanego tylko w sytuacji, gdy po jego przekazaniu, sądzony będzie on jedynie za czyny będące przedmiotem nakazu aresztowania, bez możliwości kumulacji przestępstw.

Z kolei brak zgody na ekstradycję może wynikać z trzech czynników. Dwa kategoryczne to: polityka państwa – można bowiem odmówić wydania obywatela własnego kraju  albo też obcokrajowca posiadającego prawo azylu. Trzecim czynnikiem może być już wspomniana zasada podwójnej karalności.

Nieco inaczej wygląda sytuacja przestępców, którzy poszukiwani są za pomocą Europejskiego Nakazu Aresztowania. W gruncie rzeczy jest to procedura ekstradycji, jednak o znacznie uproszczonej (dla kraju poszukującego) formie. Przyspiesza on wszelkie czynności wyjaśniające, omijając między innymi zasadę podwójnej karalności (jeśli jest taka możliwość), ale też odbierają możliwość nie wydania własnych obywateli.

Tego rodzaju ustalenie wymagało zmian w konstytucjach większości państw Unii Europejskiej, jednak jest ono przymusowe, jeśli chce się należeć do wspomnianej Wspólnoty.