Konwencje - Konwencja waszyngtońska (1965) - cel, treść, skutki

Konwencja waszyngtońska została podpisana dnia 18.03.1965. Weszła w życie 14 października 1966 roku i równocześnie powołała do życia wyspecjalizowaną instytucję, czyli – Międzynarodowe Centrum Rozstrzygania Sporów Inwestycyjnych, jako organ Banku Światowego. Jest to instytucja niezależna od wewnętrznych systemów prawnych poszczególnych krajów.

Nazwa konwencji pochodzi z kolei od miasta, w którym została podpisana – Waszyngtonu. Już na początku warto zaznaczyć, że Polska nie podpisała tej konwencji, jednak popiera wiele umów dotyczących ochrony inwestycji.

Konwencja waszyngtońska powstała z myślą o uregulowaniu międzynarodowych sporów inwestycyjnych, głównie pomiędzy państwami dobrze rozwiniętymi a tymi nie posiadającymi kapitału inwestycyjnego oraz obywatelami innych państw. Wcześniejsze umowy nie uwzględniały krajów nieposiadających technologii know-how i w czasie sporów stawiano je na straconej pozycji.

Jednym z ważniejszych założeń jest możliwość oddania sprawy do sądu kraju nie będącego stroną konfliktu, tak, by żadne z państw-stron nie było uprzywilejowane względem drugiego – to znaczy na przykład kontrahent względem inwestora  – i żeby nie mieli oni wpływu na orzeczenie sądowe.

W treści konwencji waszyngtońskiej podane i dokładnie opisane są dwa rodzaje rozwiązywania sporów: mediacje, czyli dobrowolne dochodzenie do porozumienia między stronami konfliktu w obecności bezstronnego pośrednika zwanego mediatorem oraz arbitraż, który oznacza metodę rozwiązywania sporu bez udziału sądu powszechnego.

W takich sytuacjach rolę arbitra odgrywa bezstronny specjalista bądź kilku specjalistów, powoływanych przez sporne strony do wykonania tego zadania. Rozdział III reguluje pierwszą procedurę-mediacyjną, a rozdział następny, czyli IV, procedurę arbitrażową.