Motyw wesela w literaturze różnych epok - rozwiń temat

Wesele od zawsze było ważną uroczystością w życiu nie tylko młodych ludzi, ale także całej społeczności, której to wydarzenie dotyczyło. Stanowiło przeciwny biegun do uroczystości pogrzebowych i cechowało się radością, wesołością, ale także niepewnością i powagą, gdyż młodzi ludzie wstępowali na nową drogę życia. Rodzice często żałowali wyprowadzki swojej córki z domu albo byli niespokojni ze względu na niezbyt gospodarną, czy urodziwą synową. Wesela to także źródło tradycji, gdyż było to jedno z najważniejszych wydarzeń w rodzinie i musiało wiązać się z rozmaitymi obrzędami, zaklinaniami i rytuałami.

Już  w Biblii spotykamy się z kilkoma historiami podejmującymi temat wesela. Najbardziej znane jest wesele w Kanie Galilejskiej, gdzie Jezus Chrystus dokonał cudu i przemienił wodę w wino na prośbę swojej Matki. Dzięki temu uczynkowi goście zaproszeni na ucztę byli pod wrażeniem gościnności gospodarza doceniając, że wyśmienitego wina nie podał wyłącznie na początek uczty, ale przez cały czas jej trwania podawał to z najlepszej półki. Przypowieść ta to także wyraz miłości Jezusa do swojej Matki, której się nie odmawia.

Starożytność także miała niebagatelny wpływ na rozwój literackiego motywu wesela. Mitologia grecka opisuje ślub Peleusa i Tetydy, a więc króla Ftyi oraz boginki morskiej, na które zaproszeni byli wszyscy bogowie olimpijscy oprócz Eris. Ta, zezłoszczona chciała popsuć ucztę, więc rzuciła jabłko z napisem „dla najpiękniejszej”. Walczyły o nie trzy boginie: Afrodyta, Hera i Atena, jednak nie mogły rozstrzygnąć sporu. Dopiero Parys rozwiązał problem przyznając pierwszeństwo Afrodycie w zamian za obietnicę otrzymania najpiękniejszej kobiety świata. Była to Helena, która została uprowadzona swojemu mężowi – Menelaosowi, co było bezpośrednią przyczyną wojny trojańskiej.

Jeden z geniuszy w dziedzinie dramatu – William Szekspir także podejmował temat wesela. W jednym z najsłynniejszych dzieł pt. „Hamlet” przedstawia ceremonię ożenku Gertrudy – matki tytułowego bohatera z bratem jej wcześniejszego męża – Klaudiuszem. Klaudiusz wcześniej otruł swojego brata i doprowadził do szybkiego ślubu z wdową. Hamlet jest zdecydowanie przeciwny temu ożenkowi, głęboko go przeżywa i traktuje jako osobistą tragedię. To właśnie po ceremoniach weselnych ukazuje się głównemu bohaterowi duch ojca i nakazuje zemstę.

Znamienitym polskim przykładem jest wesele Jagny i Macieja Boryny w „Chłopach” Władysława Reymonta. Autor ze szczegółowością i drobiazgowością przedstawił ludowe zwyczaje związane z zamążpójściem oraz weselem, opisał także emocje towarzyszące temu ważnemu wydarzeniu. Mieszkańcy Lipiec zaproszeni na tę uroczystość czuli się wyróżnieni i ważni, gdyż nie każdy mógł mieć zaszczyt pojawienia się na tak poważnej uroczystości jednego z najbogatszych gospodarzy we wsi. Małżeństwo starzejącego się Boryny i młodziutkiej, pięknej Jagny nie okazało się jednak udane, gdyż oprócz dużej różnicy wieku, małżonków dzieliło podejście do życia, usposobienie oraz cechy charakteru.

Nie można zapominać także o dramacie Stanisława Wyspiańskiego pt. „Wesele”. Odbywa się ono w bronowickiej chacie na przedmieściach Krakowa i konfrontuje przedstawicieli środowisk miejskiego i wiejskiego. Pan młody, którego pierwowzorem był Lucjan Rydel pochodził z miasta, natomiast panna młoda, czyli Jadwiga Mikołajczykówna była z pochodzenia chłopką. Dramat Wyspiańskiego ukazuje portret społeczeństwa polskiego niezdolnego do jakiegokolwiek zrywu niepodległościowego i walki o swoją wolność. Tytułowe wesele jest okazją do spotkania się rożnych warstw społeczeństwa polskiego i przedstawienia swoich wizji na temat patriotyzmu pod koniec XIX wieku.

Motyw wesela można znaleźć ponadto w „Dziadach” Adama Mickiewicza, „Weselu Figara” Pierre Beaumarchais’ego, „Nie-boskiej komedii” Zygmunta Krasińskiego, czy w „Weselu w Atomicach” Sławomira Mrożka.