William Szekspir „Hamlet” - bohaterowie. Charakterystyka

Tytułowym bohaterem dzieła Williama Szekspira jest duński książę – Hamlet. Ma on trzydzieści lat, jednak przez większość osób odbierany jest jako osoba niedojrzała, niezdolna do samodzielnego działania.

Hamlet powrócił do Danii z Wittenbergii, kiedy dowiedział się, że jego ojciec został zamordowany przez własnego brata – Klaudiusza. Nowe realia szybko odcisnęły piętno na bohaterze, który był osobą melancholijną i pesymistycznie nastawioną do świata. Czarę goryczy przepełnił fakt, iż jego matka – Gertruda – poślubiła królobójcę. Hamlet miał większe prawo do tronu niż stryj, jednak nikt nie brał go pod uwagę w walce o władzę.

Główny bohater jest osobą niezwykle wrażliwą i inteligentną. Ma świadomość tego, że musi dokonać zemsty, ale wciąż dręczą go wewnętrzne rozterki, które nie pozwalały mu na podjęcie tego kroku. Hamlet w stosunku do własnej osoby był niezwykle wymagający i  krytyczny. Często zarzucał sobie brak odwagi i determinacji potrzebnych do tego, by pomścić śmierć ojca. Jednakże bohater w kluczowej sytuacji okazało się, iż duński książę wypełnił swoją misję.

Wielką pasją głównego bohatera był teatr. W młodości odwiedzał londyńskie sceny i uważnie śledził wystawiane w nich sztuki. W rozmowach na temat przedstawień wykazywał się wielką wrażliwością, która pozwalała mu szczególnie intensywnie odbierać bodźce artystyczne. Hamlet sam staje się aktorem, który odgrywa rolę obłąkanego. Robi tak, by zyskać nieco czasu na dokonanie zemsty. Jednak bezsprzecznie można odnieść wrażenie, że w wewnętrznym świecie Hamleta szaleństwo i rzeczywistość przelatają się ze sobą, tworząc bardzo skomplikowaną osobowość bohatera.

Ofelia była córką Poloniusza i ukochaną Hamleta. Jest postacią rozdartą między uczuciem żywionym wobec głównego bohatera a bezwzględnie okazywanym ojcu posłuszeństwem.

Siostra Laertesa była jeszcze młodą dziewczyną, gdy została wplątana w intrygę rozgrywającą się między Klaudiuszem a prawowitym następcą tronu. Poloniusz wykorzystał jej łatwowierność do tego, by móc podsłuchiwać głównego bohatera. W dodatku doszukiwał się przyczyn szaleństwa Hamleta w niespełnionym uczuciu do Ofelii. To przygnębiło kobietę, która zaczęła czuć się winna złego stanu ukochanego. Stopniowo popadała w obłęd i pogrążała się we własnym świecie, pełnym śpiewu i kwiatów. Wrażliwa, delikatna, posłuszna i łatwowierna Ofelia utopiła się w rzece. Jednakże trudno wyrokować, czy w tym momencie zachowała ona choć odrobinę świadomości swego działania.

Poloniusz był królewskim szambelanem. Ociec Ofelii i Laertesa to postać silnie wplątana w dworskie intrygi i lubiąca mieć wszystko pod kontrolą. Jak na szambelana przystało – Poloniusz jest człowiekiem wygadanym. W doglądaniu ogólnej sytuacji pomagają mu Szpiegowie, którzy podążają nawet za jego synem. Ojciec Ofelii chciał przypodobać się królowi i postanowił bliżej przyjrzeć się Hamletowi i zbadać jego obłęd. Los chciał, że książę pomylił go z Klaudiuszem (Poloniusz stał za kotarą) i przebił go mieczem.

Laertes był synem Poloniusza i bratem Ofelii. Na koronację Klaudiusza przybył z Paryża, gdzie studiował. W dziele Szekspira postać ta stanowi kontrapunkt dla Hamleta. Podczas gdy książę stara się rozwiązywać wszystkie problemy w sposób przemyślany i spokojny, Laertesa można określić jako porywczego i najpierw działającego, później myślącego.

Młodzieniec był bardzo przywiązany do swojej rodziny. Ofelii doradzał, by zachowała dziewictwo i nie ulegała Hamletowi. Natomiast, gdy jego ojciec został zabity, powrócił do Danii i zebrał wokół siebie wielką armię rebeliantów. Ostatecznie stanął z Hamletem do pojedynku, w którym poniósł śmierć od własnego zatrutego ostrza.

Klaudiusz był stryjem Hamleta. To on dopuścił się królobójstwa, a następnie poślubił Gertrudę – żonę swego brata, co umożliwiło mu objęcie tronu. Od początku czuł zagrożenie ze strony prawowitego dziedzica tronu. Nie jest to dobry władca. Większość spraw stara się rozgrywać za kulisami – przez tajne spiski, a w dodatku często stara się wyręczać innymi. Chociaż w scenie intymnej modlitwy można odnieść wrażenie, że Klaudiusza dręczą wyrzuty sumienia, to jego działanie nadal pozostaje perfidne, wyrachowane i cyniczne. Jego historia kończy się w momencie, gdy zostaje przebity przez Hamleta zatrutym floretem.

Horacy był przyjacielem głównego bohatera  i jedynym człowiekiem, który towarzyszył mu w każdej sytuacji, nawet w tych najtrudniejszych. Poznali się oni na uniwersytecie w Wittenberdze. Horacy przybył do Danii na pogrzeb króla – ojca swego przyjaciela. Próbował on odwieść Hamleta od zamiaru wplątania się w intrygę Klaudiusza, jednak jego starania spełzły na niczym. Po śmierci głównego bohatera Horacy wpadł w rozpacz, lecz postanowił spełnić jego ostatnią prośbę, czyli opowiedzieć całemu światu o zajściach, które miały miejsce w Danii.

Fortynbras był księciem Norwegii walczącym o odzyskanie ziem utraconych niegdyś przez jego ojca na rzecz króla Hamleta. Swoich działań zaniechał dopiero wtedy, gdy napomniał go król Norwegii. Wojska Fortynbrasa maszerowały przez Danię do Polski, gdzie miały stanąć do walki o niewielki skrawek ziemi. Norweski książę budzi w Hamlecie podziw, bohaterowi szczególnie imponują jego wielka odwaga i waleczność. Umierający następca tronu Danii miał nadzieję, że to właśnie Fortynbras obejmie władzę w jego ojczyźnie.

Duch był zjawą zamordowanego króla Danii – starego Hamleta. Początkowo był niemym upiorem, snującym się po murach zamku w zbroi. Przemówił dopiero do syna, nakazując mu dokonanie zemsty. Ganił prawowitego następcę tronu za brak odwagi i determinacji, które mogłyby pomoc w osiągnięciu sukcesu.

Rozenkranc i Gildenstern to dwaj dawni przyjaciele Hamleta. Zostali zaproszeni na zamek przez królewską parę (Klaudiusza i Gertrudę), by szpiegować młodzieńca i odkryć tajemnicę jego szaleństwa. Główny bohater przejrzał ich grę i porównał Rozenkranca do gąbki, która chłonie królewskie łaski, a Gildensterna oskarżył o manipulowanie. Hamlet przechytrzył dwójkę bohaterów i zmienił treść listu danego im przez Klaudiusza (był tam wyrok śmierci na Hamleta) w taki sposób, by zgładzeni zostali właśnie oni.

Ozryk był dworzaninem, który dostarczył Hamletowi wyzwanie na pojedynek z Laertesem. Książę określał go jako człowieka fałszywego, który drogę do sukcesów toruje sobie fałszywymi komplementami.

Rejnold był sługą Poloniusza. Na życzenie swego pana udał się do Paryża, gdzie miał szpiegować Laertesa.