Adam Mickiewicz „Snuć miłość” - interpretacja i analiza wiersza

Utwór Adama Mickiewicza pt: ,,Snuć miłość” ma kompozycję dwudzielną, prezentuje formę liryki pośredniej, podmiot liryczny wypowiada się w 3. os., co nadaje utworowi charakter bardziej ogólny, mniej osobisty. 

Część pierwsza zbudowana jest z porównań i obrazuje czym jest lub czym powinna być miłość, jakie są jej początki, jak się rozwija i dojrzewa w człowieku. Druga część natomiast pokazuje, jak wielką moc i siłę sprawczą ma uczucie. Porównuje rodzącą się miłość do pracy jedwabnika, który: „wnętrzem swym snuje (…)”. 

Co więcej, miłości należy nadać odpowiedni kierunek, skierować ją na innego człowieka,  kochać z wzajemnością. Mickiewicz uważa, że miłość jest najlepszym i bezcennym darem, którym powinniśmy się dzielić poprzez obdarowanie nią drugiego człowieka. Tylko wtedy ma sens, kiedy mamy ją z kim dzielić. Poza tym poprzez miłość jesteśmy w stanie dotrzeć do drugiej osoby, poznać ją na wskroś, z każdej, zarówno dobrej, jak i złej strony. Dzięki miłości możemy też dotrzeć do sił transcendentnych: ,,(…) w górę wiać nią, jak wiatr wieje (…)”

Miłość czyni nas bowiem lepszymi ludźmi, zbliża do ideału, którym jest Stwórca w niebie, stanowi w człowieku cząstkę boskości. 

Wiersz ,,Snuć miłość” wchodzi w skład wierszy, określanych wspólnym mianem: „Liryki lozańskie”, z racji tego, iż powstały podczas pobytu Mickiewicza w Lozannie w latach 1839–1840. Jak pokazuje interpretacja powyższego wiersza, są to utwory bardzo osobiste, osnute wokół refleksji o sensie życia. Można powiedzieć, iż stworzył Mickiewicz lirykę będącą swoistą sumą doświadczeń poety jako człowieka doświadczonego przez los, życie i historię.