Tadeusz Borowski „Ludzie, którzy szli” - bohaterowie

Tadeusz – bohater ten pojawia się we wszystkich opowiadaniach Borowskiego. Zanim znalazł się w obozie, Tadeusz był studentem, początkującym poetą. Miał dziewczynę, Marię, która została złapana na ulicy i wywieziona do obozu zagłady, niedługo potem to samo przydarzyło się Tadeuszowi. Bohater przebywał w kilku obozach, dzięki czemu nauczył się żyć jako więzień, można powiedzieć, iż w pewnym momencie przyzwyczaił się i zaczął akceptować obozowe życie. 

Bardzo dobrze poznał obóz oraz rządzące w nim prawa, z biegiem czasu zyskał nawet pewne przywileje, które pozwoliły mu przeżyć ten trudny czas. W opowiadaniu ,,Ludzie, którzy szli” Tadeusz pracuje przy budowie boiska do piłki nożnej. Jest bacznym obserwatorem tego, co dzieje się za drucianym płotem, gdzie rozgrywa się prawdziwy dramat więźniów: ,,wróciłem z piłką i podałem na róg. Między jednym a drugim kornerem z moimi plecami zagazowano trzy tysiące ludzi”. 

Bohater wie, że znajduje się w uprzywilejowanej pozycji, cierpi z tego powodu, zdaje sobie jednak sprawę, że to jedyny sposób, by przeżyć obóz i opowiedzieć innym, co tak naprawdę się działo: ,,Kiedy siadałem do obiadu, lepszego, niż jadałem w domu – ludzie szli – tą i tamtą drogą (…) ludzie szli i szli. Z lasu podnosił się ogień i rozświetlał niebo, a wraz z ogniem podnosił się ludzki krzyk”. Narrator, czyli główny bohater w tym opowiadaniu Borowskiego pełni rolę opowiadacza tragedii i zagłady oświęcimskiej, wykonując przy tym czynności dnia codziennego i starając się zachować pozory normalności. 

Drugim bohaterem są kobiety z bloku obok, który zwany był Perskim Rynkiem. Nie był on wykończony, wszystkiego tam brakowało. Jak relacjonuje narrator, kobiety tam: ,,(…) nie miały ani twarzy, ani wieku. Tylko białe plamy i pastelowe postacie”. 

W opowiadaniu pojawia się jeszcze Mirka, którą Tadeusz opisuje: ,,tęga, miła dziewczyna w kolorze różowym”.

Wspomina także o blokowej, która była: ,,wysoka, ruda, o szerokich stopach i czerwonych dłoniach”.