Maria Pawlikowska-Jasnorzewska „Ofelia” - interpretacja i analiza wiersza

Wybitna polska poetka Maria Pawlikowska-Jasnorzewska zadebiutowała w 1922 roku tomem „Niebieskie migdały”. Jej nazwisko wiązane jest na ogół z grupą poetycką Skamander, choć jej droga twórcza była różnorodna i pod koniec życia zbliżyła ją do kręgów Awangardy. Pawlikowska-Jasnorzewska zasłynęła przede wszystkim jako autorka  miniatur, które stały jej poetyckim znakiem rozpoznawczym i dowodem wielkiego talentu. Poetka nawiązywała w nich m.in. do poezji Jana Kochanowskiego. Krótkie, czterowersowe utwory-miniatury zostały zamknięte w zbierze poetyckim „Pocałunki” z  1926 roku. Cechą poetyckich miniatur Jasnorzewskiej jest przede wszystkim zwięzłość, precyzja oraz dobitna, często zaskakująca puenta.

Miniaturę „Ofelia” zaliczyć można do liryki wyznania. Podmiot liryczny wiersza, którym zapewne jest kobieta, w prostych słowach mówi o tym, co czuje, o swojej sytuacji osobistej. Jej wyznanie dotyczy nieszczęśliwej, niespełnionej miłości. Kobieta , która mówi do nas w wierszu jest niekochana:

„Ach, długo jeszcze poleżę 
w szklanej wodzie, w sieci wodorostów 
zanim nareszcie uwierzę, 
ze mnie nie kochano, po prostu.”

Stan nieodwzajemnionej miłości Pawlikowska przyrównuje do stanu śmierci fizycznej. Kobieta niekochana patrzy na świat jak gdyby z głębi szklanej wody, z innej perspektywy. Miniatura w oczywisty sposób nawiązuje do „Hamleta” Williama Szekspira .W dramacie ukochana tytułowego bohatera topi się w rzece, myśląc, że książę Danii jej nie kocha. Wiersz ma wydźwięk głęboko pesymistyczny. Puenta, napisana w czasie przeszłym, jest przygnębiającym, smutnym, ale pewnym faktem: „nie kochano mnie, po prostu”. Z miniatury płynie więc poczucie rezygnacji, zmarnowanego życia, bolesnej samoświadomości sytuacji kobiety. Wiersz stanowi próbę namówienia samej siebie, aby wreszcie uwierzyć w bolesną prawdę.