„Pieśń o Rolandzie” - opracowanie utworu

Pieśń o Rolandzie jest utworem, który powstał w XII wieku. Opisuje on wydarzenia rozgrywające się cztery wieki wcześniej, w 800 r. n. e. Wówczas miała miejsce zbrojna wyprawa Karola Wielkiego, który walczył z Saracenami, czyli niewiernymi. Utwór „Pieśń o Rolandzie” należy do epiki rycerskiej, należy go zaliczyć do chanson de geste, czyli „pieśni o czynach”. Motywem przewodnim takich utworów jest opiewanie pozytywnych cech bohatera, takich jak odwaga, waleczność, uczciwość i kierowanie się w życiu etyką chrześcijańską.

Najważniejszym momentem utworu jest powierzenie tylnej straży Ronaldowi. Następnie, był on zmuszony zmierzyć się z dwudziestokrotnie większą armią Marsyla. Ronald nie ucieka wraz ze swoimi żołnierzami z pola walki - na to nie pozwalał mu honor rycerski - ani nie wzywa pomocy. Wierny ślubom, postanawia podjąć nierówną walką w trosce o dobro całej armii Karola. Mimo przytłaczającej różnicy liczebnej Saracenowie odnoszą w bitwie duże straty. W pewnym momencie Roland wzywa na pomoc wojska Karola poprzez zadęcie w róg. Jednak - choć wojska Marsyla zostają rozbite - pomoc przychodzi za późno dla Ronalda, który ginie w walce. Śmierć podczas zmagania się z niewiernymi przynosi mu sławę - zgodnie z średniowiecznymi zasadami „ars moriendi” rycerz powinien umrzeć podczas walki mającej na celu szerzenie wiary chrześcijańskiej.

W literaturze i kulturze średniowiecza funkcjonowały trzy wzorce osobowe - tzw. wzorce parenetyczne. Możemy mówić o idealnym świętym (przedstawionym w „Legendzie o św. Aleksym”), doskonałym władcy (Karol Wielki) oraz wzorowym rycerzu, który zostaje zaprezentowany w „Pieśni o Rolandzie”.

Osoba Ronalda prezentuje wzór idealnego rycerza średniowiecznego. Posiada wszystkie cechy, które powinien mieć rycerz; jest honorowy i dumny, biegle włada mieczem, postępuje zgodnie z zasadami kodeksu honorowego, a także wyznaje wiarę chrześcijańską.