Mit o Orfeuszu i Eurydyce - Motyw miłości w Micie o Orfeuszu i Eurydyce - opracowanie

Mit o Orfeuszu i Eurydyce jest przykładem bezgranicznej miłości i totalnego poświęcenia, na jakie zdobyć się może zakochana osoba. Jest tym samym zobrazowaniem powiedzenia, że miłość jest silniejsza niż śmierć.

Już na samym początku dostrzegamy, że małżeństwo było sobie wierne. Kiedy Aristajos zaczął gonić Eurydykę, która mu się spodobała, dziewczyna nie zgodziła się na zaloty. Aristajos był synem Apollina i nimfy Syreny. Był bardzo zamożny i utalentowany - świetnie leczył ludzi, posiadał winnice i hodował pszczoły. Jednak te bogactwa nie skusiły Eurydyki do poddania się mężczyźnie. Widząc, że rzucił się za nią w pogoń, zaczęła uciekać. Niestety podczas biegu ukąsiła ją żmija i dziewczyna umarła. Fakt ucieczki można traktować metaforycznie: Eurydyka wolała umrzeć, niż pozwolić na zaloty komuś innemu niż jej mąż. Postawa wierności skończyła się jednak jej śmiercią.

Kiedy Orfeusz dowiedział się o śmierci żony, wpadł w rozpacz. Jednak nie był to smutek paraliżujący, ale motywujący. Mężczyzna wiedział, że powrót żony nie nastąpi, jeśli  będzie siedział z założonymi rękami. Postanowił więc działać. Nie przyjmował do wiadomości, że Eurydyka może odejść od niego na zawsze, więc nie traktował śmierci jako czegoś nieodwracalnego. Jego miłość była na tyle silna, że mogła przełamać nawet granicę zgonu.

Śpiewak odważnie wkroczył do Hadesu z zamiarem odzyskania ukochanej. Miał jednak świadomość, że plan ten może się nie zrealizować. Jednak myślę, że jego postanowienie o wyprawie tylko z jednaj strony było motywowane chęcią sprowadzenia ukochanej na ziemię. Z drugiej strony - jego ochocza wędrówka do podziemi motywowana była nadzieją, że jeśli nie uda się odzyskać Eurydyki, on będzie mógł zostać z nią w Hadesie. Tak czy inaczej, młodzi byliby razem. Orfeusz nie miał więc nic do stracenia oprócz swojego życia, które bez Eurydyki nie było przecież nic warte.

Dzięki swoim pieśniom i grze na lirze śpiewak zdołał przekonać Hadesa do zwrócenia mu ukochanej. Jednak nie zdołał spełnić warunku postawionego przez króla podziemi: wychodząc z czeluści Orfeusz miał się nie odwracać aż do momentu, kiedy wyjdą na powierzchnię. Może zakochany nie mógł wytrzymać dłużej bez widoku żony? Może nie uwierzył Hadesowi, iż ten naprawdę wysyła za nim Eurydykę? Fakt pozostaje faktem - Orfeusz się odwrócił i poprzez niekonsekwencję w poczynaniach męża, Eurydyka musiała wrócić do piekieł.

Orfeusz nie mógł darować sobie zaprzepaszczonej szansy na dalsze życie z ukochaną. Włóczył się po Grecji śpiewając smutne pieśni i wygrywając smętne melodie na swojej lirze. Nie myślał nawet o ponownym ożenku, nie zwracał uwagi na żadną kobietę, nic nie mogło przynieść mu ulgi. Wyrzuty sumienia były nie do wytrzymania. W końcu Orfeusz zginął rozszarpany przez orszak bachantek i nawet po śmierci jego usta szeptały imię ukochanej.

Mit o tragicznym uczuciu Orfeusza i Eurydyki jest jednym z tych opowiadających o przeplataniu się miłości i śmierci. Do grupy tej zaliczyć można także mit o Demeter i Korze czy o Niobe. W omawianym micie śmierć pojawia się w różnych wariantach i za każdym razem musi ustąpić miłości: Eurydyka umarła, jednak to nie stanowiło problemu dla jej męża, który postanowił przekroczyć granicę śmierci i zajrzeć do podziemi. Nie dość, że odnalazł tam swoją żonę, to jeszcze był zdecydowany złamać główny porządek rządzący światem, a więc rozdział na krainę żywych i umarłych. Chciał ją przywrócić naszemu światu, choć dziewczyna formalnie należała już do podziemi. Po definitywnym odejściu Eurydyki, Orfeusz ginie z rąk bachantek. Nie wiemy, czy był to przypadek, czy może celowe działanie. Być może wolał być nieżywy, tak jak jego ukochana, niż tułać się po świecie bez nadziei na szczęście. Ponadto, mimo iż pieśniarz był martwy, jego ciało dalej odczuwało tęsknotę za żoną, stąd nieustanne szeptanie imienia Eurydyki.