Mit o czterech wiekach ludzkości - Motyw arkadii - opracowanie

W dziele Owidiusza pt.: „Przemiany” (lub „Metamorfozy”) przeczytać możemy nie tylko o stworzeniu świata, ale również o czterech okresach rozwoju rodu ludzkiego. Na samym początku, za panowania Kronosa, panował wiek złoty - najszczęśliwszy czas w historii ludzkości. Następnie, kiedy Zeus przejął władzę, rozpoczął się wiek srebrny - ludzie zmuszeni byli zacząć pracować. Razem z wiekiem brązowym nadeszła agresja i nieufność. Ostatni z etapów, który trwa do dziś, nazywa się żelaznym i obfituje w wojny, smutek oraz cierpienia.

Arkadyjskie szczęście przypisane jest wiekowi złotemu. W okresie tym nie prowadzono wojen, ponieważ ludzie nie czuli do siebie zawiści, żyli w zgodzie i pokoju, nie musząc trwonić energii na budowanie wałów obronnych czy warownych zamków. Wrodzona moralność sprawiała, że postępowali dobrze i sprawiedliwie - nie z obawy przed karą, ale z własnej woli. Nie potrzebowali żadnego kodeksu czy zbioru praw, który mówiłby, co jest dobre, a co złe. Nie znając innych kultur, nie oddalali się także od własnej ziemi. Obce im były pragnienia wyprawy za góry czy morze.

Ludzie nie musieli również pracować ani uprawiać roli, gdyż ziemia - jeszcze nie wyeksploatowana - rodziła obfite plony. Trudnili się wyłącznie zbieractwem, ponieważ nie czuli potrzeby zabijania zwierząt.

W wieku złotym cały czas panowała wiosna, co zapewniało stały dopływ żywności. Owidiusz opisuje spływający wprost z drzew miód oraz rzeki płynące mlekiem i nektarem.

Motyw arkadii zawarty w większości legend o stworzeniu świata wyraża podstawowe marzenie ludzkości o krainie idealnej, wolnej od trosk, których pełen jest świat doczesny. Ludzie, dla których największym utrapieniem są wojny, ciężka praca i niedostatek, naturalnie kreowali światy, w których problemy te po prostu nie istniały.