Marian Kuncewiczowa „Cudzoziemka” - motyw porażki w „Cudzoziemce”. Opracowanie

Róża Żabczyńska, w ostatnim dniu swojego życia, wspomina zawiłe losy, które stały się jej udziałem. Głowna bohaterka „Cudzoziemki” Marii Kuncewiczowej pełna jest przeświadczenia, że przegrała swoje życie, przechodząc przez nie jakby obok, nie mając tego, co kochała i nie kochając tego, co miała.

Główna bohaterka utraciła swoją pierwszą miłość. Michał Bądski, syn jej nauczyciela gry na skrzypcach, którego darzyła szczerym uczuciem, oddając mu się fizycznie i psychicznie, zawiódł jej nadzieje. Młody mężczyzna zdradził ją z Rosjanką – jego przyszłą żoną. Wydarzenie to odcisnęło piętno na jej dalszym życiu. Straciła zaufanie do ludzi, bała się zaangażowania. Traktowała Adama z wielkim dystansem, podśmiewając się z niego, gardząc nim w głębi duszy.

Nie spełniło się także największe marzenie Róży Żabczyńskiej. Pragnęła ona zostać wielką skrzypaczką, jednak choroba i kłopoty finansowe znacznie utrudniły jej lekcje. Całą winę zrzuciła na nauczyciela, który rzekomo nie przykładał należnej uwagi do techniki gry swojej uczennicy. Swoje ambicje muzyczne zaczęła przelewać bohaterka na dzieci, przymuszając je do gry na fortepianie (Władysława) oraz do śpiewu (Martę). Było to tak silne pragnienie, że podporządkowała całe życie córki muzyce.

Tytułowa bohaterka nie spełniła się także w roli matki i żony. Najprawdopodobniej nigdy nie kochała swojego męża, wychodząc za niego bardziej z rozsądku niż z uczucia. Nie czuła się kobietą u jego boku, mieli mało wspólnych tematów do rozmowy, co innego stanowiło dla nich wartości. Względem dzieci była surowa, apodyktyczna. Syna darzyła miłością zaborczą, osiągając nad nim całkowitą dominację. Córką zaczęła interesować się dopiero wtedy, gdy odkryła w dziewczynie talent muzyczny. Marta nie umiała powiedzieć „nie” żądaniom matki, przez co jej życie zostało uporządkowane w myśl pragnień Róży.

Niespełniona miłość, utracone marzenia oraz nieudane życie rodzinne – to główne wyznaczniki klęski, którą stało się życie głównej bohaterki. Zamiast próbować cieszyć się tym, co dał jej los, żyła ona ciągłymi złudzeniami i marzeniami. Wciąż miała nadzieję na powrót dawnego ukochanego, czerpała radość z muzycznych osiągnięć swoich dzieci, co najmniej tak, jakby to ona grała. Jej życie rodzinne było zdominowane przez negatywne doświadczenia. Bała się zaangażować lękając się kolejnej straty, nie okazywała uczuć swoim bliskim, uznawała ich za niegodnych zainteresowania. Dopiero niedługo przed swoją śmiercią oprzytomniała z tego stanu, co pozwoliło jej uporządkować życie przed odejściem. Historia Róży Żabczyńskiej pełna jest nieprzyjemnych wydarzeń, które wpędziły ją w błędne koło nienawiści.