Wszyscy jesteśmy pielgrzymami - rozprawka na podstawie „Pielgrzyma” Cypriana Kamila Norwida

W swoim wierszu „Pielgrzym” opisuje Cyprian Kamil Norwid sylwetkę tułacza, jakże charakterystyczną dla romantyzmu. Pomimo tej zgodności tematycznej poeta ukazuje fenomen pielgrzyma w sposób odmienny od toposu epoki – pielgrzym nie jest już polskim emigrantem, wygnanym z ojczyzny, nieszczęśliwym. Nie jest poetą, wieszczem, wizjonerem. Pod pojęciem „pielgrzyma” ukrywa się sposób życia, uznany przez Norwida za najwłaściwszy – pojmowanie życiowej wędrówki jako pielgrzymki, w opozycji do zastanego trybu życia. Norwid piętnuje zaśniedziałe umysły ludzi, którzy lekceważą „pielgrzymów”  - ludzi zdolnych do samodzielnych decyzji i własnego toku rozumowania.

Czy wszyscy jesteśmy pielgrzymami? Wydaje mi się, że tak. W niniejszej pracy podejmę próbę udowodnienia tej teorii.

Życie jako droga to jedna z najstarszych metafor świata. Każdy z nas ma w swym życiu pewną ścieżkę, która została przez nas wytyczona z mniejszym lub większym nakładem naszych personalnych decyzji. Każdy z nas jest więc wędrowcem, a jedyne, co zależy od nas samych, to wybór miejsca, do którego się w życiu udamy. W zależności od siły woli ludzie dzielą się na tych, którzy sami wybierają swoją drogę i tych, którzy miotają się podczas swej wędrówki, przesuwani siłą wiatru czy wpływu innych ludzi. Jeśli uda nam się pójść tam, gdzie chcemy, wtedy możemy powiedzieć, że nasze życie jest udane. 

Norwid opisuje towarzyszący wędrówce stan jako szczęście – pielgrzym zanurzony jest w istocie świata, ma możliwość udania się gdziekolwiek tylko zechce, a jego smutki zostają w tyle za nim. To bardzo piękna wizja. Myślę, że każdy z nas mógłby przyjąć ją jako swą filozofię życiową. Konieczność zmian przynosi w życiu dreszczyk emocji i nie pozwala człowiekowi na rozleniwienie duszy i umysłu. 

Zgadzam się ze stwierdzeniem, iż każdy z nas jest pielgrzymem. Jednak tylko i wyłącznie od nas samych zależy jakość naszej pielgrzymki.