Literatura uczy, bawi, wychowuje - rozprawka. Odwołaj się do przykładów z literatury

Z literaturą mamy do czynienia już od najmłodszych lat. Kiedy jesteśmy dziećmi, rodzice czytają nam piękne baśnie, kiedy dorastamy, sięgamy po coraz trudniejsze teksty, zarówno w ramach nauki podczas lekcji języka polskiego, jak i z powodu własnego zaciekawienia literaturą. Książka jest ona naszym towarzyszem przez całe nasze życie, stając się niejednokrotnie wzorem do naśladowania czy prawdziwym przyjacielem. Wartość rozrywkowa literatury nie ulega najmniejszej wątpliwości – świadczą o niej długie godziny, spędzane nad fascynującymi książkami przez tak wielu czytelników na całym świecie. 

Począwszy od najmłodszych lat jesteśmy wystawieni na wpływ literatury. Już pierwsze wysłuchane czy przeczytane przez nas bajki uczą nas pewnych zasad moralnych, etycznych i społecznych - towarzyszący im morał jest swoistą nauką dla ich odbiorcy, przedstawiony jest natomiast w taki sposób, by dzieci zrozumiały płynącą z niego mądrość. W bajkach postaci negatywne otrzymują zasłużoną karę, natomiast te pozytywne „żyją długo i szczęśliwie”. Przykładem może być piękna powieść C.S. Lewisa „Opowieści z Narnii”, ucząca młodych czytelników wartości takich, jak odwaga, honor, przyjaźń, poświęcenie. 

W miarę dorastania sięgamy po coraz ambitniejsze lektury, które często pomagają nam skrystalizować własną filozofię życiową. Razem z perypetiami naszych ulubionych bohaterów uczymy się, jak rozgrywać poszczególne sytuacje we własnym życiu; mamy także możliwość bezbolesnego uczenia się na ich błędach. Takim tekstem może być „Grek Zorba” Nikosa Kazantzakisa, uczący nas o wartości spontanicznej radości oraz szczęścia, tkwiącego w najprostszych elementach ludzkiego życia. 

Myślę, że dobra książka zawsze może czegoś nas nauczyć, i to w bardzo miły sposób. Łatwość czytania potęguje dydaktyczny efekt literatury – przyswajamy potrzebne informacje w sposób lekki i przyjemny. Dlatego uważam, iż jej znaczenie dla naszej edukacji i rozrywki jest wręcz nieocenione.