Antoine de Saint-Exupéry „Mały Książę” - bohaterowie. Charakterystyka bohaterów drugoplanowych

Postacie drugoplanowe w książce de Saint-Exupéry'ego są bohaterami niezwykle istotnymi – z ich pomocą i pod ich wpływem Mały Książę uczy się wielu nowych rzeczy, a przede wszystkim zdolności rozumienia świata dorosłych, który wydaje mu się zupełnie nieodgadniony. Swoje przygody opowiada Pilotowi – głównemu narratorowi opowiadania, który w sześć lat po spotkaniu z chłopcem opisuje swoje przygody i ich znajomość.

Każda z przedstawionych postaci reprezentuje pewną konkretną filozofię życiową i jest jednokierunkowym zobrazowaniem jakiejś cechy charakteru. Bohaterowie przedstawieni są w niezwykle prosty i klarowny sposób, co potęguje ich znaczenie i sprawia, że reprezentowane przez nich cechy są bardzo czytelne.

Mały Książę w trakcie swej podróży na Ziemię poznaje kolejno: Króla, Próżnego, Pijaka, Bankiera, Latarnika i Geografa, natomiast już na Ziemi spotyka Lisa, Zwrotniczego, Kupca i lotnika. Wszyscy oni pozwalają mu na zdobycie pewnego dystansu względem życia i świata, a także w stosunku do pozostawionej na własnej planecie Róży – personifikacji uczucia miłości.

Róża jest jednym z najważniejszych bohaterów przedstawionych w utworze. Jej postać przewija się przez całe opowiadanie, ponieważ jest ona niezwykle ważna dla Małego Księcia. Chłopiec darzy swój kwiat wielką miłością, lecz jest to miłość wypływająca przede wszystkim z poczucia winy. Jego decyzja o opuszczeniu swej planety bierze się przede wszystkim z potrzeby uniezależnienia się; jest ona także pozytywna względem samej Róży, której również potrzebna jest pewna doza niezależności. Róża symbolizuje miłość, która nigdy nie jest w pełni prawdziwa, jeśli nie jest poprzedzona umiarkowaną miłością własną (szacunkiem do siebie) oraz zdolnością do samodzielności.

Większość postaci dorosłych przedstawiona jest jako charaktery jałowe i puste, zajęte niepotrzebnymi czynnościami. Król czerpie wielką dumę z faktu, że panuje nad wszystkimi gwiazdami, choć przecież w rzeczywistości nic mu to nie daje. Chce, by Mały Książę został jego poddanym – marzy o możliwości zawładnięcia czymś lub kimś w wymiarze rzeczywistym, fizycznym. Podobny jest do niego Próżny pragnący, by chłopiec został na jego planecie i podziwiał jego piękno i wspaniałość.

Trzecia planeta, zamieszkana przez Pijaka, wydaje się Księciu bardzo smutna. Życie jej mieszkańca sprowadza się do błędnego koła, ponieważ Pijak pije, by zapomnieć, że się wstydzi, że pije. Nie ma dla niego alternatywy, ponieważ on sam nie umie sobie pomóc. Bankier zajęty jest z kolei ciągłym rachowaniem, które szczelnie wypełnia jego czas. Licząc otaczające go gwiazdy, jest jednocześnie całkowicie ślepy na ich piękno. Jego egzystencja jest więc bardzo pusta.

Latarnik jest jedynym bodaj mieszkańcem odwiedzanych przez Małego Księcia planet, który budzi w czytelniku sympatię. Oddany bez reszty swej pracy, którą traktuje bardzo obowiązkowo, nieustannie zapala i gasi latarnię. Tragizm jego postaci uwidacznia się w momencie, kiedy okazuje się, że jego planeta obraca się wokół Słońca coraz szybciej, a więc coraz mniej czasu pozostaje pomiędzy zapaleniem a zgaszeniem latarni. Praca Geografa również jest zupełnie bezsensowna, ponieważ na jego planecie brak jest Badaczy. Prawdopodobnie mieszczą się na niej wodospady, jeziora i góry, lecz Geograf nie ma pojęcia o ich istnieniu, ponieważ zajmuje się tylko siedzeniem przy stole i wpatrywaniem w puste mapy. Chce oczywiście zatrudnić Księcia jako badacza – nie przychodzi mu do głowy, że przecież mógłby sam zająć się badaniem i wypełnić czymś swoje puste życie.

Postać Lisa wyjaśnia czytelnikowi zawiłość i jednocześnie prostotę przyjaźni. Lis tłumaczy Małemu Księciu, że przyjaźń jest więzią, która na zawsze zmienia całe życie człowieka, pozwalając dostrzegać piękno świata, które w pojedynkę jest niepełne. Jest to pierwsza faktycznie przydatna lekcja, którą chłopiec odbiera.

Zwrotniczy zajmuje się sortowaniem podróżnych. Nie wie, dokąd oni dążą, lecz jest świadom faktu, że ludzie nigdy nie są zadowoleni z miejsca, w którym się aktualnie znajdują. Zawsze pragną czegoś, co jest nieosiągalne. Kupiec sprzedaje pigułki na zaspokojenie pragnienia. Pigułka taka to według niego wielka oszczędność czasu – po połknięciu jednej zyskuje się pięćdziesiąt trzy minuty wolnego czasu. Jednak Mały Książę decyduje, że gdyby miał pięćdziesiąt trzy minuty czasu więcej, spędziłby je podążając wolniutko w kierunku źródła. W ten sposób demaskuje bezsens oferowanego przez Kupca towaru.

Narrator opowiadania, pilot, jest człowiekiem dorosłym, który darzy Małego Księcia bardzo tkliwym uczuciem. Naiwność i niewinność chłopca nieustannie go rozczulają; robi wszystko, by nie rozwiać jego złudzeń. Widzi nieuchronność śmierci swego małego przyjaciela, lecz chce towarzyszyć mu do końca. Pomimo swojej dobroci i mądrości, również on nie w pełni rozumie rozgrywające się wydarzenia. Prawdopodobnie wynika to z jego dorosłości – świat dorosłych rządzi się własnymi prawami, które w rzeczywistości nie mają autentycznego sensu, jeśli nie zostają poprzedzone refleksją. Świadczą o tym wszystkie przedstawione postaci.