Władysław Broniewski „Obietnica” - interpretacja i analiza wiersza

Broniewski, ze względu na swoją twórczość mającą charakter patriotyczny, został nazwany „poetą ojczyzny”. Styl poety żyjącego w pierwszej połowie XX wieku znacznie ewoluował i podlegał licznym przemianom. Pod koniec życia bowiem (zmarł w 1962 r.) jego twórczość uderzyła w tony tragiczne i osobiste – do tego okresu zaliczamy wiersz „Obietnica”.

Wiersz „Obietnica” należy do cyklu „Anka”, poświęconego nagle zmarłej, dorosłej córce Broniewskiego. Utwór rozpoczyna apostrofa: „Córeczko moja daleka”. W wierszu podmiot liryczny opisuje swoje uczucia i refleksje, roztacza przed czytelnikiem obraz nieszczęśliwego ojca, który nie może sobie poradzić ani pogodzić się ze śmiercią córki.

Obraz jest dokładny i precyzyjny; dzięki licznym środkom artystycznego wyrazu czytelnik może wyobrazić sobie, co czuje podmiot liryczny. Bogata metaforyka: „serce krwawi i czeka”, „noc straszliwym ptaszydłem / siadła na mnie i kracze.” czy  „oberwę jej skrzydła [nocy]”,  użycie zdań sprzecznych: „Umarłaś, lecz niezupełnie”, wykorzystanie powtórzeń: „pusto, pusto” czy „wyrwę się, wyrwę rozpaczy” potęguje obraz cierpienia.

Czytelnik niemalże czuje zmagania nieszczęśliwego ojca i jego rozpacz, która nie maleje, mimo że od momentu odejścia córki minął już pewien czas. Jednocześnie ojciec nie zamyka się w sobie oraz nie poddaje całkowicie rozpaczy; nieustannie trudzi się, aby dotrzymać daną Joannie obietnicę. Poprzez swoją twórczość poetycką pragnie nieść ludziom „pokój i światło, miłość, nadzieję, radość”. Jednocześnie przyznaje, że bardzo trudno jest mu zachować pogodną twarz w obliczu cierpienia. Jego odczucia wydają się głębokie i bardzo realne, kiedy porównuje swoją dolę do cierpienia Chrystusa, niosącego na ramionach krzyż: „niełatwo, córeczko, niełatwo nieść wiersz i pod nim upadać...”