Zygmunt Krasiński - biografia, życiorys

Zygmunt Krasiński urodził się 19 lutego 1812 roku w Paryżu. Jego ojcem był generał Wincenty Krasiński, herbu Ślepowron. Matka, księżna Maria Radziwiłłówna, zmarła w roku 1822 pozostawiając chłopca pod opieką męża. Naukę mały Zygmunt pobierał w domu. Uczył go ojciec i korepetytorzy – Józef Korzeniowski oraz Piotr Chlebowski. Po początkowym etapie edukacji przyszedł czas na naukę w jednym z warszawskich liceów (Samuela Bogumiła Lindego), a następnie na studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, które trwały do roku 1827 do 1829. W tym czasie poeta poróżnił ze swoimi kolegami. Powodem był fakt, iż Krasiński nie wziął udziału w patriotycznej demonstracji. Stało się tak nie z jego złej woli lub niechęci, ale z powodu zakazu ojca. Jako że po tym wydarzeniu Zygmunt był na uczelni niemalże prześladowany, a na pewno odtrącony, Wincenty zdecydował o tym, że syn jego studia ukończy w Genewie. Tak też się stało. W roku 1829 Krasiński opuścił kraj.

Po śmierci matki życie Krasińskiego uległo zmianie. Ojciec miał na niego negatywny wpływ. Syn czy to przez szacunek, czy ze strachu bał mu się sprzeciwić. Wincenty Krasiński bezwzględnie dominował nad jego życiem, niemalże go ubezwłasnowolniając. Ingerował nawet w jego prywatne, a wręcz intymne sprawy. Nic więc dziwnego, że poeta wolał spędzać czas za granicą niż w kraju u boku ojca. Właśnie podczas jednej ze swoich podróży, będąc we Włoszech, dotarła do niego wieść o powstaniu listopadowym. Krasiński pragnął wziąć w nim czynny udział. Nie uzyskał pozwolenia ojca. Kiedy powstanie upadło, Zygmunt powrócił do domu. Niedługo jednak w nim zabawił, gdyż ojciec zabrał go ze sobą do Petersburga. Miał zostać przedstawiony carowi Mikołajowi I.

Wincenty projektował dla swego potomka wielką karierę polityczną. W tym jedynym przypadku Krasiński wykrzesał z siebie na tyle odwagi, aby przeciwstawić się planom ojca. Nie obyło się bez wykrętów. Poeta poprosił cara o więcej czasu, gdyż z powodu choroby oczu nie może on na razie objąć żadnego stanowiska. Wyjechał za granicę, aby leczyć schorzenie. Od tej pory praktycznie nie bywał w kraju. Chciał skutecznie odciąć się od ojca.

W czasie swoich podróży po Europie dotarł do Włoch, Francji, Szwajcarii. Poznał wielu artystów, którzy tworzyli na emigracji. Mowa tu między innymi o Juliuszu Słowacki, Adamie Mickiewiczu, Norwidzie czy Auguście Cieszkowskim. Poeta nie stronił od towarzystwa kobiet. Wdawał się w liczne romanse, np. z Joanną Bobrową czy Delfiną Potocką, którą darzył wielkim uczuciem, ale ze względu na sprzeciw ojca nie mógł jej poślubić. Ożenił się za to z kandydatka, którą Wincenty akceptował – Elizą Branicką. Ceremonia miała miejsce w roku 1843.

Krasiński debiutował w roku 1828. Wtedy to opublikował powieść noszącą tytuł „Grób rodziny Reichstalów”. Dwa lata później ukazała się obszerna pozycja zatytułowana „Władysław Herman i jego dwór”. Największą sławę i uznanie przyniosła Krasińskiemu „Nie-Boska komedia” wydana w roku 1835. Inne ważne dzieła autora to, np.: „Agaj-Han” (1833 rok), „Irydion” (1836 rok), „Przedświt” (1843 rok) czy „Psalmy przyszłości” (1845 rok).

Wieszcz zmarł 23 lutego 1859 roku w Paryżu.