Mit o Narcyzie – streszczenie, interpretacja mitu

Mit opowiada o pięknym młodzieńcu o imieniu Narcyz, który wzgardził kobiecą miłością. Był beztroskim, nieczułym mężczyzną, który spędzał czas na spacerach wśród lasów Beocji.

Niezwykła uroda Narcyza przyciągała uwagę leśnych nimf. Jedna z nich, nimfa Echo pokochała Narcyza głęboką miłością. Młodzieniec nic nie robił sobie z jej zalotów i odrzucił jej uczucie. Wolał być wolny i szczęśliwy. Dla Narcyza nie liczyły się emocje i uczucia innych, zakochaną w nim nimfę brutalnie odrzucił.  Echo z rozpaczy straciła głos.

Pewnego dnia Narcyz pochylił się nad taflą jeziora i zobaczył w niej odbicie swojej twarzy. Wtedy zakochał się w swoim odbiciu, wreszcie odnalazł miłość, ale była ona niemożliwa do spełnienia, ponieważ była to miłość do samego siebie. Od tamtej pory Narcyz całe dni spędzał wpatrując się w swe odbicie. Zmarł z próżnej tęsknoty za niespełniona miłością, po śmierci jego ciało przemieniło się w kwiat zwany narcyzem.

Mit jest przestrogą przed egoizmem i nieszanowaniem uczuć innych ludzi. W ironiczny sposób została w nim pokazana także zgubna miłość własna i zapatrzenie w siebie. Narcyz jest symbolem samouwielbienia, braku krytycyzmu względem samego siebie, egocentryzmu. Jest postacią tragiczną i symbolem tego, że bez drugiego człowieka nasze życie jest niepełne i niespełnione.