Mit o Tantalu - streszczenie, interpretacja mitu

Tantal był synem Zeusa, władał ziemiami w Azji Mniejszej. Był bogaty i szczęśliwy, jako syn Zeusa często był zapraszany na uczty na Olimpie. Na początku onieśmielało go towarzystwo bogów, z czasem jednak nabrał odwagi. Zaczął nawet podkradać ze stołów ambrozję - boski nektar bogów. Częstował nim swoich krewnych i poddanych.

Zdarzało się również, że wynosił poza Olimp zasłyszane na nim sekrety. Jego zachowanie nie podobało się bogom, ale Zeus zawsze go bronił i przymykał oczy na jego występki. Zażyłość z Zeusem i innymi bogami wpędziły Tantala w ogromną pychę i samouwielbienie.

Pewnego dnia postanowił sprawdzić, czy bogowie faktycznie są wszechwiedzący. Długo głowił się jak to zrobić, w końcu postanowił poświęcić na ten cel życie swego syna Pelopsa. Urządził wielka ucztę, na którą zaprosił bogów. Jako jedno z dań podał niecodzienną pieczeń, którą Tantal bardzo zachwalał. Był ciekawy, czy bogowie odgadną, że jest to pieczeń z jego syna - Pelopsa.

Bogowie nie tknęli mięsa, ponieważ od razu wiedzieli, że jest to mięso ludzkie. Oburzeni  i przerażeni zachowaniem Tantala bogowie przywrócili Pelopsa do życia. Okrutnego Tantala spotkała natomiast zasłużona, straszliwa kara. Został strącony do Tartaru i skazany na wieczne cierpienie. Bogowie zanurzyli go unieruchomionego po szyję w sadzawce z lodowatą wodą. Tuż nad jego głową rosło drzewo z dorodnymi owocami. Tantal znosił więc męki wiecznego pragnienia i głodu, nie mógł ani zjeść owocu, ani napić się wody, choć były tak blisko. Za każdym razem gdy Tantal wyciągał dłoń po owoc, wiatr odchylał gałęzie drzewa. Aby powiększyć cierpienie synobójcy bogowie umieścili nad głową Tantala chwiejącą się skałę, która w każdej chwili mogła się osunąć.

Tantal jest powszechnym symbolem ogromnego cierpienia, okrucieństwa, tortur i niekończącej się męki.