Opis przyrody - Opis lasu wiosennego

Wiosną zmienia się cały krajobraz, wydaje się, że przyroda nabiera rumieńców, choć te rumieńce są raczej zielone. Po miesiącach zimy, kiedy dni są krótkie, a wszystko pokrywa warstwa białego śniegu, pierwsze oznaki nadchodzącej wiosny muszą budzić nadzieję i radość.

Doskonale te zmiany widać w lesie, gdzie rozpoczynają się wielkie przygotowania do wiosennych zmian. Na pierwszy rzut oka widać przede wszystkim zieleń. Jako pierwsze zielenią się trawy na brzegach lasu. Szczególnie od południowej strony, gdzie słońce najwcześniej wytopiło śnieg. Ale na drzewach też już widać pierwsze zwiastuny wiosny. Na razie nieśmiałe pączki w kilka dni rozwiną się w młode listki. Teraz jeszcze pod drzewami jest w miarę jasno, ale niedługo bujne listowie zasłoni większość światła i las nabierze więcej grozy. Ale póki co panuje tu wielki ruch i zamieszanie.

Najwięcej ruchu robią oczywiście ptaki. W tym czasie szukają odpowiedniego miejsca na gniazda i widać sprawia im to nie lada kłopot. Skaczą między gałęziami i głośno się nawołują, jakby wołały: „Poparz, popatrz, tu jest doskonałe miejsce”, a za chwilę narzekają: „może jednak za nisko, za daleko od rzeki, za blisko wiewiórek”. I rozmowa zaczyna się od początku przy następnym drzewie, jeszcze głośniej. Czasem wydaje się, że kłócą się między sobą, kto pierwszy dostrzegł jakieś świetne miejsce i komu się ono należy.

Ale nie tylko ptaki przygotowują się do nowego sezonu. Niewiele ciszej zachowują się wiewiórki. Choć one i w zimie nie należą do zbyt dyskretnych. Teraz wychodzą ze swoich kryjówek i przyglądają się wszystkiemu ciekawie, czasem, niby to przypadkiem strącą jakiś pączek, gałązkę, czy łupinę z orzecha. Potrafią przez kilka minut siedzieć niemal nieruchomo, by po chwili czmychnąć gwałtownie na sam czubek drzewa, albo nawet na koniec lasu.

Świeża potrawa przyciąga na skraj lasu zgłodniałe sarny, którym musiała się już bardzo znudzić zimowa dieta. Kiedy się siedzi cichutko w ukryciu, sarny podchodzą całkiem blisko. Niby obojętnie skubią trawkę i choć niewątpliwie bardzo im smakuje, robią to z dostojeństwem, nie zdradzając pośpiechu. Każdy odgłos, złamana gałązka, rozrabiająca wiewiórka, czy odległy głos silnika, sprawia, że sarna podnosi głowę i strzyże uszami. Jeśli uzna, że to nic groźnego, wraca do powolnego skubania trawy. Ale jeśli sygnał wyda się jej niepokojący, podrywa się gwałtownie. Najczęściej jednak nie ucieka zbyt daleko, robi parę długich susów i zatrzymuje się, by sprawdzić, czy zagrożenie faktycznie się zbliża.

Wiosną zaczynają wychodzić ze swych kryjówek różne owady. Pochowane na zimę w ściółce, kopcach czy pod korą drzew, teraz wygrzebują się obudzone pierwszymi promieniami słońca. Wielkie mrówcze kopce jeszcze nie zdradzają znaku życia, ale pewnie niedługo zacznie się tam nie mały ruch i pierwsze prace remontowe. Ospałe muchy siadają na nasłonecznionych pniach i próbują się rozgrzać.

Odgłosy budzącego się życia dochodzą też z mokradeł. Tam swoje królestwo urządzają żaby i ropuchy. Niewątpliwie też mają już dość zimy i chętnie rozprostują nogi w zimnej jeszcze wodzie. Tylko patrzeć, jak zakwitną pierwsze kwiaty i do pracy wkroczą pszczoły i trzmiele. Z każdym dniem wiosenny las zmienia nieco swoje oblicze, z każdym dniem jest bardziej zielony i ciemniejszy.