Tadeusz Borowski „Opowiadania” - charakterystyka bohaterów opowiadań Borowskiego

Głównym bohaterem „Opowiadań” Borowskiego jest Tadeusz. W „Pożegnaniu z Marią” poznajemy go jako młodego poetę, studenta. Jego narzeczona, Maria podsycała w nim płomień natchnienia. Sama poetką nie była, ale wierzyła, że tylko poezja jest w stanie pokazać pełnego człowieka. Według Tadeusza, miarą poezji, a nawet religii powinno być uczucie miłości, które wywołuje.

Żeby mieć się z czego utrzymać, Tadeusz pędził bimber. Przed dostaniem się do obozu mieszkał u Tomasza i jego ciężarnej żony, którzy handlowali fałszywymi obrazami. W „Dniu na Harmenzach” Tadeusz jest więźniem obozu koncentracyjnego. Pracuje przy dokręcaniu torów i nadzoruje grupę Greków. Z racji swojej pozycji ma kilka przywilejów, na przykład może się najesć do syta i nosić lepsze ubrania. Powoli staje się człowiekiem zlagrowanym.

Pod koniec wojny poznaje żydówkę, Ninę, do której zaczyna czuć fizyczny pociąg, proponuje jej nawet, by wspólnie ułożyli sobie życie. Nina zostaje przypadkiem zastrzelona przez żołnierza amerykańskiego. Śmierć dziewczyny pozornie nie robi na Tadeuszu wrażenia, w czasie wojny wiedział tyle okropieństw, że zdążył się znieczulić. Jednak skorupa, która przybrał na czas życia w obozie zaczyna pękać.

Maria, ukochana Tadeusza, oczytana i inteligenta dziewczyna. Rozwoziła bimber pędzony przez Tadeusza. Razem z nim uczęszczała na tajne komplety. Kiedy widzieli się po raz ostarni, Tadeusz zaproponował, że pojedzie rozwozić bimber z nią, ale się nie zgodziła. Zaśmiała się i beztrosko dygnąwszy wyszła z domu. Nie odwróciła się. Później okazało się, że została złapana i wywieziona z transportem żydów do obozu nad morzem, a tam zagazowana w komorze krematoryjnej.

Pani Haneczka przyjaźni się z Tadeuszem. Pojawia się opowiadaniu „Dzień na Harmenzach”. Jest odważną kobietą, dokarmia więźniów. Tadeusz chciał zrobić jej przyjemność i podarować dwa mydła, jednak ktoś mu je ukradł. Pani Haneczka, prosie by się tym nie przejmował, gdyż ona dostała właśnie mydła od Iwana. Okazuje się, że to te same, które zginęły Tadeuszowi.

Iwan, współwięzień Tadeusza, razem z nim pracuje na Harmenzach. Ma pod sobą grupę ludzi, których pilnuje. Ukradł Tadeuszowi mydła, które wręczył następnie pani Haneczce. U Greka znajdującego się w grupie Iwana znajdują gęś, chcą go zastrzelić, jednak Iwan przyznaje się, że to on dał gęś chłopcu. Za tą kradzież unterscharführer skatował Iwana pejczem.

Beker, stary Żyd. Jest głodny, nie rozumie jak Tadeusz może odmawiać jedzenia. Sugeruje nawet, by jedzenie, które Tadeusz dostaje od pani Haneczki, oddawał jemu. W żydowskim obozie pod Poznaniem był lagerältesterem. Jego zadaniem było karanie więźniów, którzy kradli jedzenie. Powiesił nawet swojego syna, który zabrał chleb. Mówi, że prawdziwy głód to takie uczucie, kiedy człowiek patrzy na drugiego jako obiekt do zjedzenia.

Henri z opowiadania „Proszę państwa do gazu” wyznaje zasadę, że kto ma jedzenie, ten w obozie ma władzę. Cieszy się, że może pracować na rampie przy rozładowywaniu wagonów śmierci, bo może uda mu się przeszmuglować butelkę szampana. Jest typem człowieka zlagrowanego do szpiku kości. Uważa, że uczucia wstrętu i nienawiści, które budzą się w stosunku do nowych więźniów są zupełnie normalne.

Nina pojawia się w „Bitwie pod Grunwaldem”. Miała niezwykłe oczy. Spodobała się Tadeuszowi. Była Żydówką, która przez sześć lat udawała katoliczkę. Miała jasne, puszyste włosy. Uciekła z getta i trafiła do obozu wyzwalanego przez amerykanów. Była zakochana w katoliku, komuniście, który nienawidził Żydów. Uciekła od niego, bo nie chciał go okłamywać, a przyznać się do tego, że jest Żydówką nie chciała. Namawiała Tadeusza na wyjście poza mury obozu do lasu. Chciała pooddychać wolnością. Nie umiała określić swojej tożsamości, nie czuła się ani Żydówką, ani Polką, ani katoliczką. Została zastrzelona gdy chciała wrócić do obozu. Zabił ją amerykański żołnierz, jeden z tych, którzy przyjechali wyswabadzać więźniów z obozu.