Aleksander Fredro „Śluby panieńskie” - charakterystyka Albina

Albin jest jednym z głównych bohaterów dramatu Aleksandra Fredry „Śluby panieńskie”. Jest on typowym bohaterem romantycznym, który cierpi z powodu niespełnionej miłości do Klary.

Fredro przedstawił Albina jako dziecinnego, zniewieściałego chłopca, który ciągle płacze i wzdycha do ukochanej: „Łzami skrapiam jej ślady, skrapiam całą drogę. I kamień już bym zmiękczył, jej zmiękczyć nie mogę”. Całymi dniami bohater lamentuje nad swoim losem, wpatrzony w Klarę. Idealizuje wybrankę serca, uważając, że nie ma piękniejszej na świecie. Gdyby Klara się w nim zakochała, umarłby z radości, ale że dziewczyna nie odwzajemnia jego uczucia, zarzeka się, że umrze z rozpaczy.

Bohater bardzo emocjonalnie przeżywa wszystko to, co dzieje się w jego życiu, a fakt, że Klara szydzi i śmieje się z żalu Albina, tylko pogarsza stan młodego mężczyzny, z którego i tak kpią wszyscy w domu, szczególnie Gustaw, opisujący przyjaciela słowami: „Chodzi, łazi cień Albina, płacze diabli wiedzą czego! Pięćdziesiąt lat jęczy, szlocha pięćdziesiąt lat wzdycha, kocha teraz każda myśleć będzie, że to tak się miłość przędzie”.

Wiecznie smutny i cierpiący Albin jest jednak wiernym kochankiem. Jego jedyną miłością jest Klara i mimo iż dziewczyna od dwóch lat odrzuca jego zaloty, Albin nie przestaje jej kochać. Jest szczery i nie ukrywa swojego uczucia przed Klarą. Gotów jest spełnić każde marzenie ukochanej, by tylko zdobyć jej serce: „Jeśli pragnę uprzedzać wszystkie twe życzenia, jeślibym całe życie chciał poświęcić tobie, przypisz to mej miłości i swojej osobie”.

Klarze w Albinie nie podoba się przede wszystkim jego poddańczy charakter, bierność i płaczliwość: „Gadaj – gada,  milcz – milczy, idź – idzie,  stój – stoi. A niechże się sprzeciwi, niech się Boga boi! Bo ta uległość mimo woli, zdania i nienawidzić, i kochać go wzbrania”. Kiedy za namową Gustawa, młodzieniec udaje obojętność wobec dziewczyny, jej zachowanie ulega zmianie. Klara zauważa, że zależy jej na Albinie i że brakuje jej zalotów z jego strony. Obojętność Albina przynosi pozytywny skutek: „Spojrzała na mnie już dwanaście razy, a westchnęła aż cztery”.

Płaczliwy bohater okazuje się także być w rzeczywistości człowiekiem walecznym i odważnym. Dowiadując się o planach małżeńskich Radosta z Klarą, wyzywa go na pojedynek. Chce walczyć o swoją miłość.

Albin jest niewątpliwie najbardziej komiczną postacią w „Ślubach panieńskich” Fredry. Swoimi nieskutecznymi zalotami do Klary i cierpieniem z miłości ośmiesza charakterystycznego dla epoki bohatera romantycznego, a dziecinną naiwnością i nieporadnością zyskuje sobie wielką sympatię czytelników.