Św. Katarzyna ze Sieny - życiorys, twórczość, patronat

Święta Katarzyna, czyli Caterina Benincasa, urodziła się 25 marca 1347r. w Sienie. Przyszła na świat jako 24-te dziecko w mieszczańskiej rodzinie. Jej ojciec zajmował się utrzymaniem rodziny, natomiast matka, córka znanego wówczas poety – Nuccio Pagentiego – opiekowała się liczną gromadą potomstwa, miała 25 dzieci.

Już w dzieciństwie przyszła święta przejawiała wielkie zainteresowanie i znaczną fascynację sprawami związanymi z wiarą. Mając zaledwie siedem lat przysięgła dochować czystości do końca życia. Jej rodzice nie przyjęli tego z radością, gdyż pragnęli, by młoda dziewczynka dorastała jak inne dzieci. Katarzyna, mimo wszystko, starała się podążać wybraną drogą. Kiedy okazało się, że w rodzinnym otoczeniu nie może należycie skupić się na modlitwie i obcowaniu z Bogiem, postanowiła wstąpić do zakonu. Po pokonaniu sprzeciwów ze strony najbliższych, w 1363r. wstąpiła do zgromadzenia Sióstr od Pokuty św. Dominika. W klasztorze żyła w surowych warunkach. Zajmowała się modlitwą i pracą, a także pomagała trędowatym. Odmawiała sobie wszelkich dóbr cielesnych w imię miłlości do Boga. Jej wyrzeczenia i wielka wiara pokładana w Stwórcy sprawiły, że zaczęła dostępować licznych objawień. W 1367r. dokonały się mistyczne zaślubiny między świętą Katarzyną, a Chrystusem, czego znakiem była obrączka odciśnięta na jej palcu. Od tego czasu stała się posłanniczką Zbawiciela. Chociaż nie odebrała w młodości starannego wykształcenia (niektóre źródła podają nawet, że nie potrafiła pisać), była chrześcijańską nauczycielką. Jej przemówienia i listy docierały do wielu znaczących osób w ówczesnej Europie i owocowały licznymi zmianami, a nawet nawróceniami.

Niesamowita mądrość i odwaga św. Katarzyny przysporzyły jej wielu wrogów. W maju 1374r. została wezwana przed sąd inkwizycyjny. Jednak nie dopatrzono się w jej mowach żadnych błędów ani niedociągnięć. W 1375r. święta Katarzyna walczyła z dżumą, która nawiedziła Sienę. Jej heroiczna i pełna poświęceń postawa została nagrodzona przez Boga – Stwórca zesłał jej stygmaty w postaci promieni światła.

Święta z Sieny odegrała także niezwykle ważną rolę w historii Kościoła. To jej wstawiennictwu przypisuje się zakończenie niewoli awiniońskiej (1309 – 1377), gdyż właśnie ona wpłynęła na papieża Grzegorza XI, by powrócił do Rzymu. Kiedy po jego śmierci kolejnym następcą św. Piotra został Urban VI, zniechęceni do niego kardynałowie wybrali także antypapieża – Klemensa VII. Ten rozłam doprowadził do wielkiego chaosu w strukturach Kościoła, pojawiali się kolejni przeciwnicy papieża. Wtedy św. Katarzyna opowiedziała się po stronie Urbana VI i dołożyła wszelkich starań, by pomóc mu w objęciu indywidualnego zwierzchnictwa nad wiernymi. Na jego prośbę udała się do Rzymu, gdzie pracowała z mieszkańcami miasta, pomagając im w powrocie na drogę wiary.

Święta Katarzyna zmarła z wyczerpania 29 kwietnia 1380r. Miała wówczas 33 lata, dokładnie tyle, ile miał konający na krzyżu Chrystus. Oświecona światłem Ducha Świętego zostawiła po sobie trzy niezwykle ważne dzieła literackie: „Dialog o Bożej Opatrzności”, „Listy” oraz „Modlitwy”. Kult jej osoby zaistniał już wkrótce po jej śmierci. Formalna kanonizacja miała miejsce w 14 kwietnia 1461r., a dokonał jej Pius II. Pięć wieków później – w 1970 – święta Katarzyna zyskała miano Doktora Kościoła, a po 29 latach Jan Paweł II ogłosił ją patronką Europy.
Pochodząca z Sieny święta jest opiekunką Włoch, swego rodzinnego miasta, a także kobiet, które poroniły, osób cierpiących, strażników oraz pielęgniarek. Jej wspomnienie przypada na dzień 29. kwietnia i w Polsce ma charakter święta liturgicznego. W ikonografii święta Katarzyna przedstawiana jest w dominikańskim habicie, a jej atrybuty to: gołębica (Duch Święty), lilia (czystość), potrójna korona (dziewictwo, męczeństwo, nauczanie) oraz księgi i listy.