Św. Marta z Betanii - życiorys, patronat

Betania (dzisiejsza Al-Ajzarija) to miasteczko leżące na wschód od Jerozolimy. To właśnie tam, wraz ze swym rodzeństwem – Łazarzem i Marią, mieszkała Marta. Wielokrotnie gościli Chrystusa w swoim domu, a jedno z takich spotkań szczegółowo opisał św. Łukasz (Łk. 10 38-42). W tym fragmencie Ewangelii św. Marta została ukazana jako kobieta wykonująca domowe obowiązki. Maria nie pomagała jej w pracy, więc poprosiła Jezusa: „Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła”. Na to otrzymała odpowiedź, że „troszczy się i niepokoi o wiele, a potrzeba tylko jednego”.

Dwie siostry Łazarza były kobietami o różnych charakterach. Mimo wszystko starały się żyć w zgodzie i wypełniać Boże nakazy. Maria więcej czasu poświęcała słuchaniu słów swego Nauczyciela, natomiast Marta koncentrowała się na pracy. Chciała, by wszystko było jak najlepiej zorganizowane.

O Marcie z Betanii wspomina także św. Jan Ewangelista. W 11 rozdziale swej Ewangelii wspomina o wskrzeszeniu Łazarza, podczas którego św. Marta wyraziła wiarę w Jezusa jako Mesjasza i Syna Bożego. Kobieta usługiwała Zbawicielowi także sześć dni przed wieczerzą paschalną, kiedy Jezus postanowił odwiedzić swych przyjaciół. Nie była obecna podczas męki Chrystusa, gdyż musiała opiekować się swym bratem.

Istnieje prowansalska legenda, w której cała trójka rodzeństwa z Betanii miała zostać, po wniebowstąpieniu Zbawiciela, wypędzona przez Żydów. Według opowieści dotarli do wybrzeży Francji (w okolicach Marsylii), gdzie Łazarz został biskupem, Marta założyła klasztor, a Maria prowadziła życie pokutnicy.

Święta Marta z Betanii jest patronką życia domowego, kucharek, hotelarzy, właścicieli karczm i zajazdów, malarzy, rzeźbiarzy oraz umierających. Wierni wzywają ją podczas krwotoków. W ikonografii przedstawia się ją w skromnej szacie, trzymającą pęk kluczy, łyżkę lub inne narzędzia domowe. Jej wspomnienie przypada w Kościele katolickim na dzień 29 lipca.