Św. Apolonia - życiorys, patronat

Święta Apolonia dziewica, męczennica żyła w III wieku. Była diakonisą Kościoła aleksandryjskiego i znana była ze swej świętości. Życie męczennicy naznaczone było ascezą – Apolonia spędziła je na czynieniu miłosierdzia.

Euzebiusz, pierwszy historyk Kościoła, przytoczył list św. Dionizego Wielkiego, który opisuje pogrom chrześcijan, jaki odbył się w Aleksandrii pod koniec 248 albo na początku 249 roku. Być może Dionizy był świadkiem naocznym tamtych wydarzeń, w każdym razie –  znał ludzi, którzy byli jego świadkami.

Jeden z fragmentów listu Dionizego jest opisem męczeństwa św. Apolonii pod koniec jej życia, kiedy padła ofiarą nienawistnego tłumu, który prześladował chrześcijan. Święta odważnie odmówić miała oddania czci bożkom pogańskim.

Wtedy rozwścieczona horda w odpowiedzi na nieustępliwość Apolonii pobiła ją, wybijając jej wszystkie zęby, a następnie zagroziła spaleniem żywcem, rozpalając przed miastem stos. Tłuszcza napierała na świętą, by ta złorzeczyła Chrystusowi. Apolonia poprosiła wtedy o chwilę do namysłu. Jej chęć poniesienia męczeństwa była tak wielka, że wyrwała się wtedy z rąk prześladowców i natchniona Duchem Świętym rzuciła się w ogień. Zdziwiony tłum zamarł, że słaba kobieta gotowa była oddać życie za swe duchowe przekonania i miłość do Chrystusa, nim oni zdecydowali o resztce jej życia.

„Pontyfikał krakowski” z XV wieku nazywa Apolonię patronką Królestwa Polskiego. Patronuje ona również dentystom. Wzywana jest w przypadkach bólów i chorób zębów. Świętem męczennicy jest 9 lutego.

W ikonografii święta ukazywana jest z kleszczami, którymi wyrywano jej zęby. Atrybuty Apolonii to księga, stosu, na którym zginęła lub palma męczeństwa.