Św. Kinga ze Starego Sącza - życiorys, patronat

Święta Kinga była córką węgierskiego króla Beli IV oraz Marii Laskariny. Urodziła się 5 marca 1234r. w Ostrzyhomiu (dzisiejsze północne Węgry). O jej młodzieńczych latach nie wiadomo zbyt wiele. Najprawdopodobniej do piątego roku zycia przebywała na dworze królewskim, gdzie otrzymała wykształcenie i poznała podstawowe prawdy religijne.

W 1239r. udała się wraz z ojcem do Polski, gdzie została zaręczona z synem Leszka Białego – Bolesławem Wstydliwym, księciem sandomierskim. Ze względu na młody wiek pary, do małżeństwa doszło w późniejszym terminie – ok. 1247r. na zamku w Krakowie. Kinga wniosła w posagu znaczną kwotę pieniężną i przywiozła ze sobą węgierskich górników (niektóre źródła podają, że miało to miejsce 4 lata po ślubie), doskonale znających się na wydobywaniu soli. To właśnie z nią związane są początki polskich prób pozyskiwania tego niezwykle cennego w tamtych czasach surowca. Warto jeszcze dodać, że w 1243r., podczas pobytu pary w Nowym Korczynie, przyszła święta nakłoniła swego męża do złożenia ślubów dozgonnej czystości. Obydwoje spędzili ze sobą 40 lat, jednak ich związek nigdy nie został skonsumowany.

Jako księżna wykazywała się wielką dbałością o sytuację Kościoła. Fundowała liczne świątynie (Nowy Korczyn, Bochnia, Łęcko) i sprowadziła do Małopolski liczne zakony (norbertanki, Kanoników Regularnych od Pokuty oraz templariuszy). Znaczną część swojego posagu przeznaczyła na odbudowę państwa po najazdach tatarskich. W dodatku miała wielki wpływ na przyśpieszenie kanonizacji biskupa Stanisława, gdyż wysłała w tej sprawie poselstwo do Rzymu.

Po śmierci swego męża (7 grudnia 1279r.) św. Kinga odrzuciła propozycję rządów i postanowiła poświęcić się Bogu. Wstąpiła do zakonu klarysek, który znała z młodości, gdyż niegdyś dołączyła doń jej ciotka – bł. Salomea. W 1284r. udało się jej uzyskać pozwolenie od następcy swego męża – Leszka Czarnego – na ufundowanie klasztoru klarysek w Starym Sączu. Wśród klarysek spędziła 12 lat. Mimo swojej niezwykle ważnej pozycji w państwie, nie zajmowała żadnego ważnego urzędu w hierarchii zgromadzenia duchowego. Zmarła 24 lipca 1292r.

Postać pobożnej, hojnej oraz miłującej swych poddanych księżnej szybko stała się obiektem kultu. Jednak beatyfikacja żony Bolesława Wstydliwego miała miejsce dopiero w czerwcu 1690r. W sierpniu 1715r. papież Benedykt XIII przyznał jej miano patronki Polski i Litwy. Kanonizacja świętej Kingi odbyła się 16. czerwca 1999r., w Starym Sączu. Poprowadził ją Jan Paweł II.

Święta Kinga, oprócz Polski i Litwy, patronuje także górnikom solnym, polskim samorządowcom oraz diecezji tarnowskiej. Jej wspomnienie przypada na 24 lipca i w polskim Kościele ma status obowiązkowego. W ikonografii żonę Bolesława Wstydliwego przedstawia się w habicie klarysek, trzymającą w ręku bryłę soli (często z zatopionym w niej pierścieniem) oraz makietę klasztoru ze Starego Sącza.