Biblijna Ziemia Obiecana - Ziemia obiecana Izraelitom. Co to jest Ziemia Obiecana? Definicja, opis, historia

Ziemia Obiecana kojarzy się przede wszystkim z Abrahamem, czyli przywódcą jednego z rodów hebrajskich, któremu Bóg nakazał opuścić zamieszkiwane tereny i udać się do Kanaanu – legendarnej krainy, którą Stwórca oddał we władanie potomkom Abrahama, nawiązując z nim najpierw przymierze:

„A gdy Abram miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat, ukazał mu się Pan i rzekł do niego: Jam jest Bóg Wszechmogący. Służ Mi i bądź nieskazitelny, chcę bowiem zawrzeć moje przymierze pomiędzy Mną a tobą i dać ci niezmiernie liczne potomstwo. (...) Nie będziesz więc odtąd nazywał się Abram, lecz imię twoje będzie Abraham” (Księga Rodzaju 12.1, 17.1nn).

Jednak kiedy w Kanaanie nastąpiła klęska urodzaju, potomkowie Abrahama wywędrowali do Egiptu, gdzie mogli liczyć na bardziej żyzne ziemie. Niestety kolejni faraonowie, obawiając się wzrastającej potęgi Izraelitów, pozbawili ich wszelkich przywilejów. Z niewoli wyzwolił ich Mojżesz, który poprowadził naród wybrany przez Morze Czerwone. Na Górze Synaj otrzymał od Boga Dziesięć Przykazań (Dekalog), które miały posłużyć ludzkości jako uniwersalny kodeks etyczny do końca dni. To za jego przywództwa Mojżesza Żydzi otrzymali swoją Ziemię Obiecaną:

„Pan pokazał mu całą ziemię Gilead aż po Dan, całą – Neftalego, ziemię Efraima i Manessesa, całą krainę Judy, aż po Morze Zachodnie, Negeb, okręg doliny koło Jerycha, miasta palm, aż do Soaru” (Pwt 34,1-3).

Z cytatu wynika, że Ziemia Obiecana jest przede wszystkim rozległym obszarem, który zasiedlony miał być przez kolejne pokolenia, mające szerzyć wieść o Bogu Stworzycielu. Zadaniem ludu, który został przez Boga wybrany, miało być bowiem głoszenie prawdy o jedynym Stwórcy oraz przygotowanie ludzkości na przyjście Mesjasza, a w efekcie – do zbawienia ludzkości:

„Wy jesteście moimi świadkami (...) i moimi sługami, których wybrałem, abyście mogli poznać i uwierzyć Mi, oraz zrozumieć, że tylko Ja istnieję. Boga utworzonego przede Mną nie było ani po Mnie nie będzie. Ja, Pan, tylko Ja istnieję i poza Mną nie ma żadnego zbawcy”
(Księga Izajasza 43, 10-13).

Wędrówka Żydów do obiecanej im ziemi ma także charakter alegoryczny: oznacza etapy samodoskonalenia się, pokonywanie trudności oraz przezwyciężanie wewnętrznych zahamowań. Wędrówka do Ziemi Obiecanej może symbolizować życie doczesne, które – jeśli zwycięży się z pokusami i grzechem własnym i cudzym – zakończyć może się zasłużonym odpoczynkiem w ziemi obiecanej, czyli w raju.