Pokora (chrześcijańska) - co to jest pokora? Definicja, opis, funkcje

Święty Paweł w Liście do Filipian pisał, by mieć w sobie pokorę, która jest związana z miłością zarówno do Boga, jak i innych ludzi. Kwintesencją pokory jest naśladowanie w postępowaniu Jezusa Chrystusa, która swym życiem pokazał, że Jego pokora była niezwykłą cnotą.

Jezus uniżył sam siebie, przez co pokora stała się dziełem samego Boga, a którą człowiek powinien wzorem Mesjasza wcielać we własnym życiu. W Starym Testamencie Bóg ukazał, że pokora jest dziełem, które należy wypełniać, w Nowym Testamencie zaś Bóg dał jej dowód  w postaci swego Syna, byśmy go naśladowali.

Wewnętrzne odczuwanie pokory przez człowieka wiąże się z dwiema wynikającymi z siebie prawdami. Pierwszą jest uświadomienie sobie swej własnej nicości i małości. Druga zaś jest dopełnieniem pierwszej oraz jej wyjaśnieniem – nicość i marność człowieka wynika z wielkości i majestatu Boga Ojca, który jest samą miłością, dobrem i świętością.

Aby odczuwać w sobie pokorę należy dokonać poznania w pierwszej kolejności siebie i uzmysłowić sobie, kim się jest wobec Najwyższego oraz poznać Boga i uznać jego bezsprzeczne górowanie nad wszystkimi istotami, które stworzył.

Jednak nie wszyscy ludzie potrafią uznać swą znikomość wobec potęgi Bożej. Są ludzie, w których odczucie pokory nie może zostać wytworzone. Oni nie uznają, że cokolwiek mogłoby przewyższyć ich doskonałość. Są to osoby, które jedynie w sobie samych uznają stworzenia doskonałe, które dzięki dziesiątkom lat samodoskonalenia, górują nad wszystkim innym i są panami świata.

Wśród mnogości ludzi żyjących na świecie wielu można by znaleźć takich, który odznaczają się wewnętrzną pokorą, a tym samym uznają Boga za tego, który dominuje we wszystkich sferach nad człowiekiem. Ale jest również ogromna liczba ludzi, którzy nigdy nie będą w stanie uznać swej małości, a więc zawsze będą buntować się i opowiadać przeciwko Bogu i Jego niekwestionowanemu autorytetowi.