Droga krzyżowa - Stacja 13 - opis, streszczenie, interpretacja

Stacja XIII – Jezus zdjęty z krzyża

Pan Jezus umarł, a Jego dusza została wyzwolona po wielkim cierpieniu ciała i odeszła do Ojca w niebie. Ponieważ był to dzień Przygotowań, czyli Paschy, a więc dzień uroczysty, Żydzi zwrócili się do namiestnika Piłata, aby skazańcom połamano golenie i aby ciała zostały zdjęte. 

Żołnierze wykonując rozkaz, połamali golenie wiszącym po obu stronach Jezusa łotrom. Ponieważ widzieli, że Mesjasz wyzionął już ducha, nie czynili podobnego zabiegu. Jeden z żołnierzy przebił zaś Jezusowi bok włócznią, a którego wypłynęła krew oraz woda. Takie świadectwo dał św. Jan Ewangelista, który widział całe zdarzenie. To, co się zdarzyło, było wypełnieniem Pisma Świętego.

Wszystko, co Jezus miał uczynić dla zbawienia ludzi, dokonało się. Po męce drogi krzyżowej i wielu godzinach na krzyżu ciało Jezusa zawisło, podczas gdy dusza spotkać mogła się z Bogiem. Ludność żydowska nie chciała, by widok skazańców na krzyżu przeszkadzał w odbywającym się właśnie święcie Paschy. Dlatego też przyspieszono śmierć łotrów, którzy umierali z Chrystusem. Łamanie goleni było wówczas środkiem stosowanym, by przyspieszyć śmierć skazanych.

Jezus nie żył już, więc oszczędzono Jego ciału łamania kończyn, ale któryś z żołnierzy rozerwał Mu bok, a z niego, jak poświadcza św. Jan, wylała się krew i woda. Krew wskazuje na rzeczywistość ofiary Baranka, natomiast woda oznacza płodność duchową. Sakramenty Kościoła, zwłaszcza chrzest i Eucharystia, swój początek biorą właśnie z  krzyża.

Słowa Pisma Świętego wypełniły się, ponieważ w Księdze Wyjścia napisano: „Kości z niego łamać nie będziecie”, a w Księdze Zachariasza: „Będą patrzeć na tego, którego przebili, i boleć będą nad nim, jak się boleje nad jedynakiem, i płakać będą nad nim, jak się płacze nad pierworodnym”.