Subkultury - Sataniści - charakterystyka, informacje, zachowanie. Sataniści jako subkultura

Termin „subkultura” przyjmuje się najczęściej w celu określenia pewnej odrębności kulturowo-społecznej, która został oparta na odmienny od obowiązującego zespół norm i wzorów społecznych. Członków przynależących do poszczególnych ruchów wyróżnia kontestacja zastanej rzeczywistości społecznej, obowiązujących powszechnie norm postępowania czy tradycyjnych wartości. Ten „ideowy rdzeń” jest jednocześnie najważniejszym wskaźnikiem pozwalającym odróżnić od siebie subkultury funkcjonujące na obrzeżach społeczeństwa.

Jedną z nich są sataniści, zwani też – czcicielami szatana. Warto podkreślić, iż kult szatana sięga swoimi korzeniami czasów średniowiecza. Największa liczba grup satanistycznych występuje w Stanach Zjednoczonych. W polskiej literaturze rozwinął się on zwłaszcza za sprawą młodopolskiego pisarza Stanisława Przybyszewskiego. Trudno analizować tu poszczególne aspekty definicyjne tego ruchu, takie jak np.: teologiczny, antropologiczny, socjologiczny czy psychologiczny, warto natomiast skupić się na próbie skonstruowania definicji całościowej.

W takim ujęciu można stwierdzić, iż sataniści praktykują przywoływanie, a nawet szerzej – kult bytu określanego w Biblii mianem diabła czy złego ducha. Dla tej grupy, zorganizowanej strukturalnie, jest on pojmowany jako element metafizyczny, tajemniczy, przywoływany za pomocą określonych praktyk. Stąd też do zasadniczych form praktyk i obrzędów należą np.: wspólne medytacje, modlitwy do Szatana czy kult odwróconego krzyża, który stanowi symbol niezwykle dla nich istotny (tzw. pentagram, przypominający kształtem pięcioramienną gwiazdę). Najbardziej zewnętrzną oznaką przynależności do tego ruchu jest czarny ubiór z wizerunkami szatana lub kozła.

Generalnie można stwierdzić, iż obrzędy praktykowane przez satanistów mają na celu spowodować modyfikację poszczególnych wydarzeń czy zjawisk, której nie można osiągnąć na „normalnej, rzeczywistej drodze”. Chodzi tu mianowicie o szeroko rozumiane rzucanie klątw, czarów, przekleństw. Taka konstatacja w sposób naturalny prowadzi do trudnego do wykluczenia wniosku, zgodnie z którym wyznawcy satanizmu są zwolennikami przemocy, dewastacji grobów, aktów bezczeszczenia zwłok czy przemocy fizycznej. Wierzenia, do których odwołuje się konkretna sekta satanistyczna, mogą być różne w zależności od ugrupowania. Jednak niewątpliwy jest fakt, iż dla wyznawców tego ruchu nie istnieje ani niebo, ani piekło. Satanista dąży do pełnej realizacji „tu i teraz”. Do najbardziej niebezpiecznych sytuacji, sprzyjających wejściu w kontakt z satanistami należy przebywanie w środowiskach, które praktykują magię i okultyzm, gdyż to – nawiązując przede wszystkim do aspektu psychologicznego – pozwala na „oswojenie się” z takimi praktykami, co w konsekwencji może prowadzić do pójścia dalej w celu wypróbowania innych, wciąż jeszcze nowych form.

Równie niebezpieczne są seanse spirytystyczne organizowane w celu wywoływania duchów czy uciekanie się do magii po to, by w niej poszukiwać rozwiązań dla trudnych sytuacji. Różne problemy współczesnego świata i codzienności sprawiają, iż satanizm niejednokrotnie trafia na dość podatny grunt, aczkolwiek należy pamiętać o tym, że przyjęcie tej ideologii oznacza zgodę i aprobatę dla całkowitego odwrócenia systemu tradycyjnych wartości. Zatem ucieczka w satanistyczny irracjonalizm równa się odrzuceniu zasad etycznych i tradycyjnej moralności.