Konwencje - Konwencja ramsarska (1971 r.) - cel, treść, skutki. Konwencja ramsarska w Polsce

Konwencja ramsarska to inaczej umowa „o obszarach wodno-błotnych mających znaczenie międzynarodowe, zwłaszcza jako środowisko życiowe ptactwa wodnego”. Umowa ta została sporządzona w Ramsar w Iranie dnia 2 lutego 1971 r. Konwencja powstała ze względu na powszechne przekonanie, iż obszary wodno-błotne stanowią szczególną wartość gospodarczą, rekreacyjną i naukową.

Według umowy – obszarami wodno-błotnymi są tereny bagien, błot i torfowisk. Za takie tereny uważa się także naturalne i sztuczne zbiorniki wodne, stałe i okresowe. Natomiast według konwencji ptactwem wodnym są ptaki, które są uzależnione od terenów wodno-błotnych.

Konwencję ramsarską ratyfikowało aż 160 państw. Polska przyjęła konwencję w 1978 roku. Umowa ta pozwala na międzynarodową współpracę w zakresie ochrony obszarów wodno-błotnych. Taka ochrona ma polegać na sporządzeniu spisu odpowiednich obszarów wodno-błotnych, aby włączyć wyznaczone tereny do Spisu Obszarów Wodno-Błotnych o Międzynarodowym Znaczeniu. Do spisu mają być wprowadzane obszary wodno-błotne o znaczeniu międzynarodowym z punktu  widzenia ekologicznego, zoologicznego, botanicznego itd. Koordynacją wprowadzania wytycznych konwencji ramsarskiej w życie zajmuje się Sekretariat Konwencji, który jest nadzorowany przez przedstawicieli państw-stron konwencji. Od 1987 r. Sekretariat Konwencji znajduje się w Szwajcarii, w miejscowości Gland.

Jeśli idzie o Polskę, na naszym terenie znajduje się 13 obszarów wodno-błotnych objętych ochroną konwencji. Są to m.in.: parki narodowe – Narwiański, Poleski, Biebrzański, Słowiński, Ujście Warty i Wigierski; rezerwaty – jezioro Karaś, jezioro Łuknajno, jezioro Drużno itd. oraz subalpejskie torfowiska w Karkonoskim Parku Narodowym.